“Μη φοβάσαι να φοβηθείς”

Ο μικρός Έκτορας αισθάνεται παραμελημένος από την οικογένειά του. Ο πατέρας του είναι απών και η μητέρα του ασχολείται μόνο με το μεγαλύτερο αδερφό του. Πιστεύει ότι δεν τον αγαπούν. Νιώθει παρείσακτος και βιώνει αφόρητη μοναξιά. Είναι παγιδευμένος από τη ζήλεια, την οργή και τους φόβους, που τον κατακλύζουν. Αποφεύγει να εκτεθεί και να εκφράσει τα συναισθήματά του σ’ έναν κόσμο που τον βλέπει ασπρόμαυρο, γεμάτο σκιές και απόκοσμες μορφές. Αποσύρεται σταδιακά σ’ έναν πλούσιο εσωτερικό κόσμο και με όπλο τις λέξεις και τη φαντασία του οδηγείται σ’ έναν εσωτερικό διάλογο, προκειμένου να βρει διέξοδο στις ατέρμονες διαδρομές του λαβυρίνθου της ψυχής του. Αυτός ο εσωτερικός διάλογος θα γεννήσει έναν αλλόκοτο συνομιλητή και φίλο: ένα φίδι με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που συστήνεται ως άγγελος της φύσης, με σκοπό να του υποδείξει με ποιον τρόπο θα μπορέσει να επιβιώσει μέχρι να γνωρίσει την πραγματική αγάπη. Το φίδι μυεί τον Έκτορα στη μαγεία του κόσμου της φαντασίας, όπου κάθε επιθυμία του είναι εφικτή. Αποσύρεται όλο και πιο πολύ σ’ έναν κόσμο, όπου τα πρόσωπα, τα αντικείμενα και ο χρόνος υπακούουν στις διαταγές του. Σαν ένας μικρός θεός δημιουργεί το δικό του σύμπαν. Όμως όσο πιο πλούσιος γίνεται ο φανταστικός του κόσμος, τόσο πιο απωθητικός και σκιώδης φαίνεται ο πραγματικός. Οι φόβοι και οι εφιάλτες, αντί να περιορίζονται, επιμένουν και μεγεθύνονται.

Και τότε εμφανίζεται ο παππούς του Έκτορα. Ένας παππούς γεμάτος χρώματα, μυρωδιές και πλούσια συναισθήματα. Με μια επίθεση αγάπης γοητεύει τον Έκτορα, τον βοηθά να αντιμετωπίσει τους φόβους του και να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με τον αδερφό του και τη μητέρα του. Ο αγώνας του παππού με το φίδι θα είναι λυσσαλέος, αλλά η τελική νίκη του παππού θα οδηγήσει τον Έκτορα από τη ματαιότητα του φανταστικού κόσμου στη μαγεία του πραγματικού…