Η μητέρα του τρίχρονου Άγγελου είναι απελπισμένη, γιατί ο γιος της τρώει ελάχιστα. Δεν δέχεται να δοκιμάσει νέες γεύσεις. «Ευτυχώς πίνει πέντε μπουκάλια γάλα την ημέρα. Τα φαγητά που τρώει είναι λιγοστά. Το έχω συζητήσει με την παιδίατρο και μου πρότεινε να του περιορίσω το γάλα και να τον αφήσω νηστικό» περιγράφει η μητέρα. «Πώς μπορώ να το κάνω αυτό, αφού δεν δοκιμάζει φαγητό; Ανησυχώ, φοβάμαι πολύ… Ίσως το έχει καταλάβει γιατί, κάθε φορά που έρχεται η ώρα του φαγητού, σκέφτομαι ότι αρχίζει το μαρτύριο. Πραγματικά, δεν με δυσκόλεψε η εγκυμοσύνη, ούτε ο τοκετός, ούτε οι πάνες. Η άρνησή του όμως να φάει με έχει αποδιοργανώσει. Όταν είμαι μόνη μου, πολλές φορές κλαίω, αισθάνομαι υπεύθυνη γι’ αυτό που συμβαίνει στο παιδί μου. Ο σύζυγός μου με στηρίζει, μου ζητά να προσπαθήσει και ο ίδιος, αλλά δεν τον αφήνω. Βλέπω πόσο αδύνατος είναι ο Άγγελος και φοβάμαι μήπως πάθει κάτι. Η παιδίατρος μας καθησυχάζει, λέγοντάς μας ότι η ανάπτυξή του είναι φυσιολογική».
Tο παιδί που τρώει «λίγο» απασχολεί συχνά τους γονείς και, κατά κανόνα, δοκιμάζουν πολλούς τρόπους για να αντιμετωπίσουν την «ανορεξία» του.
Aρκετοί μου αναφέρουν ότι αναγκάζονται να πιέζουν το παιδί να φάει, άλλοι το «ξεγελούν», όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν, βάζοντάς το να παρακολουθήσει ένα έργο στην τηλεόραση ή στο τάμπλετ, ή διαβάζοντάς του ένα βιβλίο, προκειμένου να το ταΐσουν. Άλλοι συνεχίζουν να το ταΐζουν και όταν είναι πλέον δέκα χρόνων.

Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, το παιδί μπορεί να αντιδρά σε αυτή την πίεση κάνοντας εμετό.Είναι γνωστό ότι κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό ανάπτυξης και προσλαμβάνει αυθόρμητα την ποσότητα της τροφής που του είναι απαραίτητη. Ανά περιόδους το παιδί μπορεί να έχει μικρότερες ανάγκες και συνεπώς λιγότερη όρεξη είναι καλύτερο να τις σεβαστείτε και να αποφύγετε να επιβάλετε πολύ αυστηρούς κανόνες, που ενέχουν τον κίνδυνο να προκαλέσουν επίμονη ανορεξία. Κάποιες φορές η σοβαρή ανορεξία του παιδιού είναι πιθανό να υποκρύπτει σημαντικά προβλήματα, ωστόσο αυτό είναι σπάνιο.
Αιτίες που πιθανόν προκαλούν ανορεξία στο παιδί

Eίναι γνωστό ότι οποιαδήποτε ασθένεια, ακόμα και ελαφριά, μπορεί να προκαλέσει παροδική ανορεξία σ’ ένα παιδί.
Όταν οι γονείς δείχνουν μεγάλη αγωνία και ασχολούνται διαρκώς με το πόσο θα φάει.
Όταν το πιάτο του είναι συνεχώς πολύ γεμάτο με φαγητό, μπορεί να νιώσει απέχθεια.
Τι μπορείτε να κάνετε

Πάψτε να δείχνετε ανησυχία για την ποσότητα τροφής που θα φάει το παιδί σας. Συνήθως δεν υπάρχει πρόβλημα με το παιδί, αλλά οι ίδιοι οι γονείς αγχώνονται όταν δεν τρώει, καθώς πιστεύουν ότι κάνουν κάτι λάθος ή ότι το παιδί έχει κάτι εναντίον τους.
Όσο πιο πολύ πιέζετε το παιδί να φάει τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα, και όχι μόνο την ώρα του φαγητού. Γι’ αυτό μην επιμένετε, μην το δωροδοκείτε και μην το απειλείτε για να αδειάσει το πιάτο του.
Προτιμάτε να βάζετε μικρές μερίδες στο πιάτο. Σε περίπτωση που το παιδί το ζητήσει, μπορείτε να σερβίρετε δεύτερη μερίδα σε ποσότητα ανάλογη της ηλικίας και των αναγκών του, χωρίς όμως υπερβολές.
Φτιάχνετέ του τα φαγητά που προτιμά.
Προσπαθήστε να κάνετε το φαγητό του θελκτικό φτιάχνοντας π.χ. σχέδια με τα λαχανικά του, δίνοντάς του ένα δικό του πολύχρωμο σερβίτσιο κ.λπ. Στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε πολλές ωραίες και δημιουργικές ιδέες.
Πολύ συχνά, οι μαμάδες, που παραπονιέστε ότι λείπει από τα παιδιά σας η όρεξη, ξεχνάτε ότι ίσως τρώει συνεχώς μπισκότα, καραμέλες, σοκολάτες ή αλμυρά ή πίνει, με την προτροπή σας κυρίως, πολύ γάλα. Υπό αυτές τις συνθήκες, όμως, είναι βέβαιο ότι τη στιγμή του μεσημεριανού γεύματος θα αρνηθεί να φάει τις συνήθεις τροφές, που είναι λιγότερο γευστικές από τα σνακ. Είναι σημαντικό, λοιπόν, όταν το παιδί αρνείται να φάει το φαγητό που του έχετε σερβίρει, να μην έχει τη δυνατότητα ενδιάμεσα να τρώει άλλα πράγματα, όπως γλυκά, τσιπς κ.λπ.
Στο γεύμα ή στο δείπνο πρέπει να κυριαρχεί κλίμα ήρεμο και χαρούμενο. Επιδιώκετε να κάθεστε στο τραπέζι όσο πιο συχνά γίνεται όλοι μαζί, ή τουλάχιστον ο ένας γονιός, και να συζητάτε διάφορα θέματα.
Αν η άρνηση του παιδιού για τροφή είναι επίμονη και συνεχίζεται για αρκετό καιρό, ή αν αγωνιάτε και του ασκείτε μεγάλη πίεση, τότε συζητήστε το θέμα με τον παιδίατρό σας και στη συνέχεια μη διστάσετε να απευθυνθείτε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας.
Απόσπασμα