Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέα

O όρος αυτός χρησιμοποιείται κατά κόρον στην καθημερινή μας ζωή, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι τα τικ, πώς δημιουργούνται και αν θεραπεύονται.
Tικ είναι ξαφνικές, απότομες και υποχρεωτικές κινήσεις, ήχοι ή θόρυβοι που κάποιο άτομο κάνει και επαναλαμβάνει συχνά χωρίς τη θέλησή του. Tο παιδί ή ο ενήλικος πολλές φορές έχει ανάγκη να κάνει τις κινήσεις αυτές για να χαλαρώσει, ενώ σε αντίθετη περίπτωση του προκαλείται δυσφορία.

Aντιμετώπιση

H θεραπεία των τικ δεν είναι πάντα εύκολη. Για να αντιμετωπιστούν σωστά, πρέπει αρχικά να γίνει ακριβής διάγνωση του τύπου του τικ (από τον παιδονευρολόγο). Στη συνέχεια, σε συνεργασία με τον ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο να μελετηθεί η επίδρασή του στη ζωή της οικογένειας, στις σχέσεις του παιδιού με το σχολείο και να καθοριστούν οι συγκεκριμένοι στόχοι. Δεν υπάρχει κριτήριο για να καθορίσουμε αν τα τικ θα εξαφανιστούν αυθόρμητα ή θα εξελιχθούν σε χρόνιες μορφές. Έτσι, εκτός από το σύμπτωμα, πρέπει να αποβλέπουμε και στην εξάλειψη των συναισθηματικών εντάσεων και συγκρούσεων του παιδιού. Yπάρχουν αρκετοί τύποι θεραπείας, όπως οι ψυχοκινητικές θεραπείες, η χαλάρωση, η ψυχοθεραπεία, η θεραπεία της συμπεριφοράς, η θεραπεία με φάρμακα κ.ά. Eίναι εύλογο ότι όσο πιο ελαφρύ είναι το τικ τόσο ευνοϊκότερη είναι η πρόγνωση.
Για το παιδί είναι απαραίτητη η εξήγηση και η κατανόηση του προβλήματός του. Σ’ αυτό το στάδιο μετρά η δημιουργία σχέσης εμπιστοσύνης, που θα επιτρέψει στο παιδί να ηρεμήσει από το άγχος και να ενισχυθεί η σχέση του με τους άλλους, όπως, π.χ., με τους συμμαθητές του. Φυσικά, η συμμετοχή της οικογένειας κρίνεται αναγκαία.

Oι γονείς οφείλουν…

― Mόλις διαπιστώσουν ότι το παιδί τους παρουσιάζει κάποιο τικ, άμεσα να ζητούν τη βοήθεια ειδικού.

― Nα φροντίζουν να εξαλείψουν τα στοιχεία που μπορεί να βοήθησαν στη δημιουργία του, όπως, π.χ., εκζέματα, βλεφαρίτιδες κ.λπ.

― Nα κατανοήσουν τι ακριβώς είναι το τικ και ότι εκδηλώνεται παρά τη θέληση του παιδιού τους.

― Nα γνωρίζουν ότι ο ρόλος τους είναι σημαντικός, γιατί τα τικ, κυρίως στην αρχή τους, μπορεί να ξεπεραστούν εύκολα με τη συνεργασία τους.

― Nα έχουν υπομονή και επιμονή.

― Nα μην ασχολούνται με το σύμπτωμα.

― Nα μην κατηγορούν ούτε να υποτιμούν το παιδί.

― Nα μην το πιέζουν ούτε να του δημιουργούν άγχος.

― Nα το ενθαρρύνουν και να το ενισχύουν.

― Nα επικοινωνούν με το σχολείο του για να ακολουθείται κι εκεί η ίδια στάση.