L’enfant Roi
Από χειραφετημένη business woman σε μαμά –υπηρέτρια :πως η σύγχρονη Eλληνίδα μητέρα επιβαρύνει το ρόλο της αμελώντας τα δικαιώματά της.
Από τη Χριστίνα Ροζάκη
Τις τελευταίες δεκαετίες , η Ελληνίδα έχει καταφέρει να κατακτήσει το δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση και την ανεξάρτητη σκέψη. Μπορεί να εκλέγει κυβερνήσεις, να ηγείται στο χώρο εργασίας, να επιλέγει το σύντροφό της και να αποφασίζει -ανάλογα με τις συνθήκες – πότε θα κάνει παιδί. Από τη στιγμή που γίνεται μητέρα , ωστόσο, είναι συχνό το φαινόμενο να θαυμάζει και να υπηρετεί το παιδί της καθ’υπερβολή, σε σημείο που να γίνεται υποτελής του.
« Η σύγχρονη Ελληνίδα διαμορφώνει από την παιδική της ηλικία την πεποίθηση ότι ο απώτερος στόχος της γυναίκας είναι η τεκνοποίηση και, παρότι που θεωρείται εύλογο το δικαίωμα για τη μόρφωση και την επιδίωξη της επαγγελματικής καταξίωσης, το περιβάλλον της φροντίζει συχνά να τη φορτώνει ενοχές – και όχι μόνο το άμεσο οικογενειακό , αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό – σχετικά με το μητρικό της ρόλο»,τονίζει η Αλεξάνδρα Καππάτου , ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος – συγγραφέας, μιλώντας στο harper’s Bazaar. Όπως λέει «οι ενοχές είναι πολύ κακός σύμβουλος».
Καθ’όλη τη διάρκεια της ανατροφής των παιδιών παρατηρείται ο διχασμός μεταξύ της χειραφετημένης γυναίκας και της αντιφεμινίστριας. Δείγμα τέτοιας αντίφασης είναι ότι σε αρκετές περιπτώσεις υπερασπίζεται το θηλασμό του παιδιού μέχρι όποτε εκείνο θελήσει, όπως και ότι του επιτρέπεται να κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τους γονείς του μέχρι την νηπιακή ηλικία .
Μιλώντας στο harper’s bazaar , ο δρ Αθανάσιος Μίχος , επίκουρος καθηγητής παιδιατρικής λοιμωξιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών τονίζει: « Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η μοντέρνα ιατρική σκέψη μιλούν για έξι μήνες θηλασμού, που μπορεί να φτάσουν ως το χρόνο. Το παιδί έχει ήδη κερδίσει ότι μπορεί από το μητρικό γάλα, ενώ πλέον, λαμβάνει και άλλες τροφές. Έπειτα, το να κοιμάται με τους γονείς του ταράζει την υγεία του ζευγαριού, αλλά και την αυτονομία του ίδιου – όχι απλώς πρέπει να κοιμάται στο κρεβάτι του, αλλά στο δωμάτιο του». Η υπερπληροφόρηση, οι συγκεχυμένες και αντικρουόμενες απόψεις ,η έλλειψη χρόνου ή προγραμματισμού, σίγουρα φέρουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό το σχιζοφρενικό μοντέλο.
Κάτι που δεν συζητιέται ωστόσο, είναι η αμέλεια που δείχνει η σύγχρονη μητέρα στις δικές της ανάγκες και δικαιώματα. Η διαπαιδαγώγηση είναι μια συνισταμένη του συμβολαίου της συμβίωσης και των κοινών απόψεων που οφείλει να μοιράζεται ένα ζευγάρι, εντούτοις η γυναίκα συχνά αφήνει το σύζυγο να απέχει. Όπως σχολιάζει η Α. Καππάτου , «διεθνείς μελέτες μας δείχνουν ότι παγκοσμίως οι πατεράδες χρεώνονται τις ψυχαγωγικές δραστηριότητες, ενώ οι μητέρες τη ρουτίνα – αυτό ισχύει από το 60-85%διεθνώς, άρα δεν είναι ελληνική συνήθεια. Βέβαια, δεν είναι τυχαίο που ο όρος Ελληνίδα – μάνα – για εμάς τους Έλληνες- παραπέμπει σε υπερπροστασία».
Παρότι η εμπειρία της μητρότητας είναι μοναδική για κάθε γυναίκα , απαιτεί έναν συνδυασμό ευθυνών και προσωπικών απολαύσεων , ώστε να μην ξεχάσει τις προτεραιότητες της δικής της ζωής.
Harper’s Bazaar
Απρίλιος 2015