Ενσυναίσθηση και μη ορατή αναπηρία – Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Ένα παιδί ή ένας ενήλικας μπορεί να είναι ΑμεΑ, η αναπηρία του να αφορά στη νοητική του κατάσταση και άρα να είναι …αόρατη!
Ενσυναίσθηση και μη ορατή αναπηρία – Τι δεν καταλαβαίνουμε;CC0
Μαρία Τσιλιμιγκάκη
Γράφει η Μαρία Τσιλιμιγκάκη
Ένα παιδί ή ενήλικας μπορεί να μην είναι τυφλός, μπορεί να ακούει καλά, να περπατάει, να χαμογελάει και να είναι ωραίος, αλλά παρόλα αυτά να είναι ΑμεΑ. Να είναι δηλαδή ένα Άτομο με Αναπηρία, με αυτήν να αφορά στη νοητική του κατάσταση και άρα να είναι …αόρατη!
Παιδιά στο φάσμα του αυτισμού, παιδιά με κάποιο βαθμό καθυστέρησης, με παθολογική υπερκινητικότητα, με κάποιο σπάνιο γενετικό σύνδρομο που τα δυσκολεύει στις κοινωνικές επαφές, αλλά όχι παιδιά ενός κατώτερου Θεού! Όχι άνθρωποι με λιγότερα δικαιώματα στη ζωή και την ευζωία! Όχι πολίτες χωρίς δικαιώματα!
Η περίπτωση του 36χρονου Αντώνη από την Κρήτη εξελίσσεται, όπως όλα δείχνουν, σε μία τραγική ιστορία έλλειψης αποδοχής, κατανόησης και ενσυναίσθησης για έναν άνθρωπο που δεν πείραζε, αλλά πιθανώς ενοχλούσε, αυτούς που θα μπορούσαν να τον έχουν γιο ή αδελφό, αλλά επέλεξαν να τον αντιμετωπίσουν ως έναν «αναλώσιμο περίεργο».
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να κατανοήσουμε ότι κάποιοι άνθρωποι είναι διαφορετικοί; Πόσο δύσκολο είναι να μπούμε στα «παπούτσια» τους και να δούμε με τα μάτια τους;
Απαιτείται γνώση, ευαισθησία, ανθρωπιά, αποδοχή, συμπερίληψη αλλά και σεβασμός στη διαφορετικότητα για τα οποία φωνάζουν εδώ και χρόνια ειδικοί και σύλλογοι.
Το iEidiseis ζήτησε από την ψυχολόγο- παιδοψυχολόγο, Αλεξάνδρα Καππάτου, την επιστημονική την άποψη για την έλλειψη ενσυναίσθησης στην κοινωνία μας κι αν μπορεί να γίνει κάτι για να αποκτηθεί.
«Άλλο ένα τραγικό γεγονός στιγμάτισε την ήδη επιβαρυμένη από πολλά αρνητικά συμβάντα καθημερινότητά μας και μάς συγκλόνισε. Ένας συνάνθρωπός μας που δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του, έχασε τη ζωή του με έναν απεχθή τρόπο. Κάποιοι έκριναν ότι η ζωή του δεν έχει αξία. Πόσο συγκλονιστικό και θλιβερό ταυτόχρονα είναι αυτή τη περίοδο που έχουν αυξηθεί δραματικά τα προβλήματα συμπεριφοράς των παιδιών και των εφήβων, και γίνεται ευρεία συζήτηση για τους τρόπους ανάπτυξης της ενσυναίσθησης στα παιδιά, για την ισότητα, την αποδοχή της διαφορετικότητας, το σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, τη συνεργασία κ.λπ. Πού είναι άραγε η περιβόητη ενσυναίσθηση των ενηλίκων, δηλαδή η ικανότητα να μπαίνω στη θέση του άλλου, να κατανοώ τα συναισθήματά του, να του φέρομαι όπως θα ήθελα να μου φέρονται και να σέβομαι τα δικαιώματά του. Για κάποιους, λίγους ευτυχώς είναι ψιλά γράμματα…».
Η ανακοίνωση της ΕΣΑμεΑ για το τραγικό συμβάν
«Το αναπηρικό κίνημα απ’ άκρη σ’ άκρη σε ολόκληρη τη χώρα έχει εξοργιστεί και ταυτόχρονα θρηνεί για τον χαμό του 36χρου συμπολίτη μας με αναπηρία, με τον βάναυσο τρόπο που έγινε και ήρθε στη δημοσιότητα και στη γνώση όλων μας, στο λιμάνι του Πειραιά.
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία εκφράζει τα συλλυπητήριά της στην οικογένεια και στους οικείους του Αντώνη και ταυτόχρονα ζητά την απονομή δικαιοσύνης για τον τραγικό χαμό του.
Δυστυχώς, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις της ΕΣΑμεΑ σε ζητήματα που αφορούν στην προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών τους, η χώρα έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει. Ενώ η Ελλάδα έχει κυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία είναι πλέον νόμος του κράτους από το 2012, το άρθρο 8, για “την ευαισθητοποίηση της κοινωνίας (…) σχετικά με τα άτομα με αναπηρία, την ενθάρρυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ατόμων με αναπηρία», καθώς και την καταπολέμηση «των στερεοτύπων, των προκαταλήψεων και των επιβλαβών πρακτικών που αφορούν σε άτομα με αναπηρία”, παραμένει κενό γράμμα.
Δημόσια πρόσωπα, εκπρόσωποι φορέων και εργαζόμενοι σε κάθε τομέα εξακολουθούν να αγνοούν το πώς να επικοινωνούν με τα άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες αναπηρίας, όπως ακουστική αναπηρία, αναπηρία όρασης και νοητική αναπηρία. Οι συμπεριφορές που υιοθετούνται και αναπαράγονται προς τους πολίτες με αναπηρία, έχουν ως βασικές αιτίες αφενός τις προκαταλήψεις και τα εμπεδωμένα στερεότυπα που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία για τα άτομα με αναπηρία, θεωρώντας τους αρκετά συχνά ως “πολίτες” που δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα άτομα χωρίς αναπηρία, αφετέρου πολλοί συχνά οι πολίτες με αναπηρία προσεγγίζονται ως “αντικείμενα” οίκτου ή ως πολίτες “δεύτερης” κατηγορίας και όχι ως υποκείμενα φορείς δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Το αναπηρικό κίνημα ζητά δικαιοσύνη για τον Αντώνη και διεκδικεί πολιτικές ευαισθητοποίησης της πολιτείας και της κοινωνίας, που θα καλλιεργήσουν την αποδοχή των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία και θα προάγουν την εκπαίδευση εργαζομένων αλλά και όλων των πολιτών για μια συμπεριληπτική κοινωνία χωρίς διακρίσεις.
Η δικαιοσύνη πρέπει να κινηθεί ταχύτατα και χωρίς χρονοτριβή».
Ενσυναίσθηση και μη ορατή αναπηρία – Τι δεν καταλαβαίνουμε; (ieidiseis.gr)