Κάποιοι λαοί (όπως κάποιοι της Δ. Αφρικής) έχουν όντως υψηλότερο δείκτη ευτυχίας από κάποιους άλλους ακόμα κι αν στα μάτια των υπολοίπων αυτό φαντάζει παράδοξο καθώς συνήθως δεν έχουν τα χαρακτηριστικά που πολλοί από μας αποδίδουμε στην ευτυχία μπορεί π.χ. να μην είναι πλούσιοι ή μπορεί να ζουν σε μη ειρηνικές και υποβαθμισμένες περιοχές του πλανήτη.
Τι είναι όμως τότε αυτό που τους κατατάσσει στους πιο ευτυχισμένους λαούς; Η απάντηση έρχεται από την επιστήμη καθώς όπως φαίνεται και η ευτυχία είναι θέμα γονιδίων!
Όπως έδειξε έρευνα που έγινε από τα Πανεπιστήμια της Βάρνα στη Βουλγαρία και του Χονγκ Κονγκ, οι εκπρόσωποι αυτών των λαών φαίνεται πώς μοιράζονται ένα κοινό γονίδιο το οποίο εμπλέκεται στους τρόπους με τους οποίους αντλούμε ευχαρίστηση και ελέγχουμε τον πόνο. Προκειμένου να καταλήξουν στα συμπεράσματά τους, οι ειδικοί συνυπολόγισαν γενετικούς και εξωτερικούς παράγοντες που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν στα επίπεδα της ευτυχίας ενός λαού καθώς και στην αντίληψη του τι είναι τελικά ευτυχία για τον κάθε λαό.
Για τους σκοπούς τους, χρησιμοποίησαν δεδομένα από τρεις διεθνείς έρευνες που έγιναν μεταξύ των ετών 2000 και 2014 και που τους επέτρεψαν να συλλέξουν τόσο γενετικά στοιχεία όσο και στοιχεία που προέρχονταν από εξωτερικούς παράγοντες (π.χ. ακόμα και το κλίμα που επικρατεί στις “πιο ευτυχισμένες” χώρες, αν π.χ έχουν περισσότερο ήλιο κ.λπ. αλλά και τη γενική κοινωνικοοικονομική κατάσταση κ.ά. ). Τελικά απ’ όλ’ αυτά “νικητής” ανακηρύχτηκε το εν λόγω γονίδιο (rs324420) αφού εντοπίστηκε στο γενετικό υλικό των χαρούμενων λαών.
Οι λαοί που το έφεραν σε πιο κυρίαρχη μορφή ήταν και αυτοί που θεωρούσαν τους εαυτούς τους τους πιο ευτυχείς. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται οι Γκανέζοι και οι Νιγηριανοί καθώς και οι Μεξικανοί και οι Κολομβιανοί. Αντίθετα, λαοί με τη χαμηλότερη έκφραση τοτυ γονιδίου είχαν σαφώς λιγότερες πιθανότητες να χαρακτηρίσουν τους εαυτούς τους ευτυχισμένους. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται κάποιοι αραβικοί λαοί όπως οι Ιρακινοί και οι Ιορδανοί καθώς και κάποιοι ασιατικοί όπως του Χονγκ Κονγκ, της Κίνας, της Ταϊλάνδης και της Ταϊβάν.
Όσον αφορά στην Ευρώπη, υψηλή έκφραση του γονιδίου φαίνεται πώς έχουν οι Σουηδοί και γενικά οι βορειοευρωπαίοι, οι οποίοι δηλώνουν και πιο ευτυχισμένοι από τους κεντροευρωπαίους και τους νοτιοευρωπαίους!
Βέβαια οι ερευνητές αναγνωρίζουν πώς κι άλλοι λόγοι συμμετέχουν στο σχηματισμό της εικόνας μας για την ευτυχία ενώ άνοιξε και ένα θέμα καθώς κάποιοι λαοί που μοιράζονται σε ικανοποιητικό βαθμό το γονίδιο αλλά ζουν σε κακές κοινωνικοοικονομικές συνθήκες(όπως αυτοί της Ανατολικής Ευρώπης π.χ. οι Εσθονοί) σκόραραν πολύ χαμηλά στα επίπεδα ευτυχίας.
Επιπλέον, η ευτυχία σε χώρες όπως η Ρουάντα φαίνεται πώς ανέβηκε τα τελευταία χρόνια καθώς, εκτός του ότι έχουν το γονίδιο, τώρα έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν οι μνήμες από τη γενοκτονία του 1994.
Ρόλο φάνηκαν να παίζουν και οι κλιματολογικές συνθήκες πάντως, καθώς το γονίδιο ήταν πιο πιθανό να εντοπιστεί σε λαούς που ζούσαν στην Αφρική και τη Ν. Αμερική, σε μέρη δηλαδή πιο τροπικά.
Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν τελικά οι ερευνητές είναι πώς σε ένα μεγάλο βαθμό η τάση μας προς την ευτυχία κληρονομείται (και αυτό είναι καλό για όσους έχουν το γονίδιο καθώς έχουν μια έμφυτη αισιοδοξία που τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες) όμως ένα σημαντικό κομμάτι της παραμένει στο χέρι μας (και αυτό είναι καλό για όσους δεν έχουν το γονίδιο γιατί τους δίνει κίνητρο για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο).
https://www.sciencedaily.com/releases/2016/01/160114113520.htm
Το άρθρο επιμελήθηκε η Αλεξάνδρα Καππάτου