Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο – Συγγραφέα
Μετά το διαζύγιο, οι χωρισμένοι γονείς καλούνται να αντιμετωπίσουν νέα δεδομένα στη ζωή τους και μια νέα πραγματικότητα. Θα πρέπει λοιπόν:
• Να αποδεχτούν την κατάργηση του «εμείς».
• Να επανέλθουν είτε στο προ του γάμου «εγώ» τους ή να προσδιορίσουν ένα νέο «εγώ».
• Να αναδιοργανώσουν την καθημερινή ρουτίνα τους και να στερηθούν αρκετές από τις συνήθειες που στο μεταξύ έχουν αποκτήσει.
• Να αποδεχθούν την απώλεια ουσιαστικών σχέσεων που ως τώρα θεωρούσαν δεδομένες – του/της συζύγου, πολλών συγγενών, φίλων, ακόμα και των παιδιών τους όταν δεν τα συναντούν συχνά.
• Να συμβιβαστούν με το χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο που συνεπάγεται συνήθως το διαζύγιο.
• Να ξαναβρούν δυνάμεις για ένα καινούριο συναισθηματικό ή επαγγελματικό ξεκίνημα σε μια ηλικία που δεν είναι πάντα η καταλληλότερη.
• Να ανακαλύψουν νέα όνειρα και στόχους.
• Να κατορθώσουν να προσαρμοστούν σε όλες αυτές τις αλλαγές χωρίς να στερήσουν από τα παιδιά τους τη γονική φροντίδα.
Τι συμβουλεύω
• Μια από τις πρώτες διεργασίες που πρέπει να ολοκληρώσει ο χωρισμένος είναι να αποδεχτεί το διαζύγιο. Μην χάνετε πολύτιμο χρόνο ελπίζοντας μάταια σε επανασύνδεση ή αποποιούμενοι τις ευθύνες σας για τον χωρισμό. Όσο κι αν σας πληγώνει το τέλος μιας προσπάθειας, πρέπει κάποια στιγμή να το αποδεχτείτε.
• Τα έντονα συναισθήματα που νιώθετε δεν πρέπει να καταπνίγονται, αλλά καλό είναι και να μην εκδηλώνονται επιζήμια. Είναι ανθρώπινο να θέλετε να κλάψετε ή να εκδηλώσετε τον θυμό σας προς τον/την πρώην σύζυγο, αλλά μην το κάνετε μπροστά στα παιδιά σας.
• Αποφασίστε κάποια στιγμή ότι πρέπει να προστατεύσετε όχι μόνο τα παιδιά σας από την οργή και την πικρία, αλλά και τον εαυτό σας. Όσο κι αν πικραθήκατε, η θλίψη σας στερεί περισσότερα από σας και τα παιδιά σας παρά από τον/την πρώην σύζυγό σας.
• Αποδεχτείτε το γεγονός ότι φέρετε κι εσείς ένα μερίδιο ευθύνης για το διαζύγιο. Ακόμα κι αν ο άλλος σύζυγος ευθυνόταν κατά 80%, απομένει ένα 20% που πρέπει να παραδεχτείτε ότι αναλογεί σ’ εσάς. Έτσι θα αποφύγετε να επαναλάβετε τα ίδια λάθη στο μέλλον και παράλληλα θα μπορέσετε να συγχωρήσετε σε κάποιο βαθμό τον/την πρώην σύζυγό σας.
Η συγχώρεση ή έστω η κατανόηση είναι απαραίτητη για να μπορέσετε να συνεννοηθείτε μαζί του/της αβίαστα για τα ζητήματα των παιδιών.
• Προσπαθήστε σταδιακά να τροποποιήσετε τις αρνητικές συμπεριφορές οργής, έστω και επιφανειακά. Πείτε στον εαυτό σας: «Σήμερα θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ και να μην φωνάξω στον/στην πρώην μου», ή ακόμα πιο θετικά: «Με συμφέρει να αντιμετωπίσω ψύχραιμα τον πατέρα (ή τη μητέρα) του παιδιού μου».
• Δοκιμάστε ακόμα και όταν είστε μόνος/μόνη να σκέφτεστε τον/την πρώην σύντροφό σας ως γονέα και όχι ως «πρώην άνδρα» ή «πρώην γυναίκα» σας. Αυτή η ιδιότητα του άλλου ατόμου σάς βοηθά να αισθανθείτε πιο ουδέτερα, να αποδεχτείτε τον χωρισμό και να απαλύνετε τα αρνητικά σας συναισθήματα.
• Αν και νιώθετε μοναξιά, είναι καλύτερα να μην βιαστείτε να εμπλακείτε σε κάποια απαιτητική ερωτική σχέση. Προτιμήστε να καλλιεργήσετε φιλικές σχέσεις που θα σας στηρίξουν, χωρίς να στερούν από σας ή τα παιδιά σας σημαντικές ισορροπίες.
• Η ενασχόληση με διάφορες συλλογικές ή ατομικές δραστηριότητες θα σας βοηθήσει στην εξεύρεση σημείων ισορροπίας αλλά και στη δημιουργία νέων σχέσεων. Ο αποκλεισμός στο σπίτι απέναντι σε ένα βουνό από προβλήματα, χωρίς καμία επαφή με τον «έξω κόσμο», πέρα ίσως από την εργασία σας, τροφοδοτεί τη θλίψη και την πικρία σας.
• Κανένας γονιός δεν στηρίζεται συνειδητά στα παιδιά του, αλλά δυστυχώς, όταν το άτομο απομονώνεται, ασυνείδητα στρέφεται για όλες τις ψυχικές και πρακτικές ανάγκες του σ’ εκείνους με τους οποίους συμβιώνει – άρα στα παιδιά. Αυτό αναπόφευκτα θα προκαλέσει ρήγμα στη σχέση μαζί τους ή θα διαταράξει τις δικές τους ευάλωτες ισορροπίες. Τα παιδιά πρέπει να στηρίζονται στον γονιό και όχι έμμεσα να καλούνται να τον στηρίξουν.