Η λέξη «ανορεξία» μάς φέρνει στο μυαλό αδύνατα κορίτσια και μοντέλα-μπαστούνια που κάνουν εξώφυλλα σε περιοδικά μόδας. Κι όμως, η νευρική ανορεξία έχει πάψει να είναι «θηλυκή» υπόθεση.

Ολο και περισσότερα αγόρια μπαίνουν στον εφιάλτη. Και η έξοδος από αυτόν είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ανεξαρτήτως φύλου.

Είτε πρόκειται για νευρική ανορεξία, είτε για βουλιμία, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Ολοένα και περισσότερα αγόρια, από τις αρχές της εφηβείας ακόμα, οδηγούνται στη διαταραχή που δεν ξεκινά από το στομάχι, αλλά από τον εγκέφαλο.

Τα πράγματα στα αγόρια είναι ακόμα χειρότερα σε σχέση με τα κορίτσια επειδή, όπως λέει ο Αμερικανός ψυχίατρος Τζέιμς Λοκ του Lucile Packard Children’s Hospital, ο εντοπισμός της ασθένειας στα αγόρια είναι πολύ δύσκολος.

«Τα αγόρια έρχονται πολύ αργότερα για θεραπεία. Αυτό σημαίνει πως όταν φθάνουν σε εμάς, έχουν χάσει πολύ περισσότερο βάρος, οπότε είναι πιο αδύναμα, οργανικά, από τα κορίτσια» λέει ο δόκτωρ Λοκ.

Προσθέτει δε πως σε αρκετές περιπτώσεις η ψυχολογική διαδικασία υποστήριξης πρέπει να είναι εξαιρετικά έντονη, άρα και πολύ δύσκολη, καθώς έχει κανείς να αντιμετωπίσει τόσο τον τρόπο σκέψης όσο και τη συμπεριφορά του ασθενούς.

Η Σούζαν Μπάρι είναι μητέρα ενός αγοριού που «χτυπήθηκε» από νευρική ανορεξία και τελικά έχασε τη μάχη για τη ζωή. «Νομίζω ότι υπάρχει ένα κομβικό σημείο στην ασθένεια όπου η εμμονή βγαίνει εκτός ελέγχου» λέει χαρακτηριστικά η τραγική μητέρα, σημειώνοντας ότι πρόκειται για το σημείο κατά το οποίο η νόσος παίρνει τα ηνία και οδηγεί στην καταστροφή.

Πιο τυχερός αποδεικνύεται ο Βίκτορ Εϊβον. Στα 28 του χρόνια κατάφερε να νικήσει την ανορεξία, και σήμερα δουλεύει με παιδιά σαν κι εκείνον. Προσπαθεί να τα τραβήξει από τον εφιάλτη, όπως κάποτε τον βοήθησαν κι εκείνον κάποιοι άλλοι. Οσο για το περιβάλλον του, ακόμα η σύζυγός του, η οποία τον βοήθησε στη μάχη του, δυσκολεύεται να πιστέψει πως τα κατάφερε.

espresso