Γράφει η Αλεξάνδρα Καππάτου  Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας 

Ο Πέτρος και η Μαρία αποφάσισαν να χωρίσουν. Δεν ξέρουν όμως τι να κάνουν ώστε να μην πληγώσουν τον 8χρονο γιό τους και την 13 χρονη Κατερίνα που πάσχει από διαβήτη!

Από το 1992 μέχρι σήμερα, τα διαζύγια αυξάνονταν διαρκώς και διπλασιάστηκαν μέσα σε 14 χρόνια -από 6000διαζύγια τότε,έφτασαν το 2006 τα 11.400. Το 2009 έφτασαν τα 13.600και πολλοί ειδικοί υπολόγιζαν ότι μέχρι το 2012 θα τριπλασιάζονταν σε σύγκριση με το 1992. Εντούτοις, η ανοδική πορεία αναχαιτίστηκε, μάλλον λόγω της οικονομικής κρίσης- το διαζύγιο σημαίνει πολλά έξοδα,αλλά και οι ίδοι αισθάνονται μεγαλύτερη ανασφάλεια οπότε συχνά αναγκάζονται να παραμείνουν μαζί. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα και το καλύτερο δυνατό για τα παιδιά, αφού τις πιο πολλές φορές η συγκρουσιακή συνύπαρξη των γονιών τραυματίζει τα παιδιά περισσότερο από το διαζύγιο.
Από τα ζευγάρια που χωρίζουν, παιδιά έχουν το 61%. Αυτό σημαίνει ότι κατά μέσο όρο ετησίως 17.000-20.000 παιδιά αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν την απώλεια του διαζυγίου.
Ακόμα κι όταν το διαζύγιο εκδίδεται συναινετικά και ήρεμα, η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να αποδεχθούν ότι τελείωσε η κοινή τους πορεία, η αλληλουποστήριξη στην οποία είχαν συνηθίσει τόα χρόνια, η ευχέρεια να συναποφασίζουν και να δρουν από κοινού για τα καθημερινά ζητήματα των παιδιών. Αντιλαμβάνονται ότι κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής τους, με πικρίες και παράπονα πιθανόν και από τις δύο πλευρές, αισθάνονται ότι βιώνουν μια αποτυχία και σκέφτονται ότι “η ζωή συνεχίζεται” αλλά από την θεωρία ώς την πράξη, η απόσταση είναι τεράστια και τα βήματα αργά-συχνά μάλιστα οδυνηρά.

Η μεγάλη αλλαγή στη ζωη τους αναστατώνει και τους δύο και δημιουργεί μια σειρά από πρακτικά ζητήματα – δύο σπίτια για τα παιδιά, ραντεβού για συναντήσεις, έξοδα, ζήλιες, το πως θα προσέχουν και οι δύο το διαβητικό τους παιδί και ένα σωρό άλλα. Όλα αυτά έχουν τις συνέπειες τους, πόσω μάλλον για ταβ ιδιαίτερα “δύσκολα διαζύγια” με τις πολλές και έντονες αντιπαλότητες που αποτελούν περίπου το 30 % του συνόλου.

Όταν αποφασίσετε να χωρίσετε καλό είναι:

-Να υπάρχει διάλογος μεταξύ σας

-Να ενημερώσετε το παιδί σας γι αυτό που συμβαίνει με απλά λόγια, σύμφωνα πάντα με την ηλικία του.

-Να μην του κρύψετε ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν, αλλά να επιμείνετε ότι η ζωή θα ξαναβρεί τους ρυθμούς της και οι τυχόν αλλαγές δεν θα είναι εις βάρος του.

-Να του τονίσετε όιτ δεν μπορείτε να ζείτε όλοι κάτω από την ίδια στέγη πλέον, αλλά θα είστε για πάντα μαμά και μπαμπάς. Έτσι θα είστε ήρεμοι απέναντί του.

-Να αποσαφηνίζετε στο παιδί ότι μπορεί να άλλαξαν πολλά στη μεταξύ σας σχέση, όμως η αγάπη προς εκείνο θα παραμένει ισχυρή.

-Να το ενθαρρύνετε να εκφράσει τα συναισθηματά του, τη στενοχώρια του, τις απορίες του.

-Να το διαβεβαιώσετε ότι δεν ευθύνεται αυτό για το χωρισμό σας, ούτε θα μπορούσε να τον αποτρέψει. Να του υποδεικνύεται την αγάπη σας, αλλά να αντιμετωπίζετε και τη δυσπιστία του.

-Να μην χάνετε την επαφή σας με το παιδί αν είστε ο γονιός που φεύγει από το σπίτι.

-Να διευκολύνετε την επικοινωνία του παιδιού με τον άλλο γονιό, εφόσον έχετε την επιμέλεια.

-Να διατηρηθούν οι βασικές καθημερινές συνήθειες του παιδιού, όπως είναι ο προσωπικός του χώρος, το σχολείο του, οι φίλοι του, η γειτονιά του, το ενδιαφέρον για τις διατροφικές του συνήθειες λόγω του διαβήτη.Να παρατηρείτε οποιαδήποτε αλλαγή συμπεριφοράς του παιδιού,π.χ.αυξημένο άγχος,θλίψη, επιθετικότητα,προβλήματα στον ύπνο κ.λπ.

Τι θα πρέπει να αποφεύγετε

-Να συγκρούεστε μπροστά στο παιδί και να το κάνετε μάρτυρα σκηνών βίας.

-Να μοιράζεστε με το παιδί την κακή ψυχολογική σας κατάσταση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζετε.

-Να το χρησιμοποιείτε ως μέσο εκφοβισμού για το γονιό που φεύγει.

-Να διαβάλλετε ο ένας τον άλλον ή να επιρρίπτετε ευθύνες μεταξύ σας.

-Να παρεμποδίζετε την επικοινωνία και τη σχέση με το γονιό που φεύγει

-Να εξαγοράζετε την απουσία σας, δίνοντάς του δώρα.

-Να προσπαθείτε να προσεταιρειστείτε το παιδί και να το αναγκάσετε να πάρει θέση.

-Να διχοτομήσετε όλη την οικογενειακή και κοινωνική ζωή, αποκλείοντας από το παιδί παππούδες, θείους κ.λπ. ” από την άλλη πλευρά¨,γιατί το παιδί μόνον μια πλευρα έχει.

-Να χρησιμοποιείτε το παιδί για ανταλλαγη μηνυμάτων, αποδεικνύοντας ότι δεν είστε σε θέση να συνομιλήσετε ως ενήλικοι και φέρνοντάς το σε τρομερή αμηχανία.

Τέλος, να ξεχνάτε ότι το παιδί δεν είναι περιουσιακό στοιχείο κανένός και δεν ευθύνεται το ίδιο για το χωρισμό σας.Να το εκθέτετε, λοιπόν, σε ψυχικές ταλαιπωρίες με τις διεκδικήσεις σας.
Σημασία έχει να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία, έχοντας υπόψη μας ότι η ζωή δεν σταματά εδώ, αλλά μας επιφυλάσσει και όμορφες στιγμές.

Στα χρώματα του διαβήτη 

Ιανουάριος – Μάρτιος 2015 -Τεύχος 10