Talk
16 Οκτωβρίου 2013 – Τεύχος 23
Της Δήμητρας Τριανταφύλλου
«Την πρώτη φορά που έβαλα την Κωνσταντίνα στο ποδήλατο ήταν 6 ½ μηνών. Κοιτούσε γύρω τον κόσμο σαν χαμένη και φοβόταν λιγάκι. Σήμερα (σ.σ. η μικρή είναι 14 μηνών)όταν με βλέπει να βγάζω το ποδήλατο από τη βεράντα τρέχει προς την εξώπορτα κι όταν σταματάω στα φανάρια, μου χτυπάει με ανυπομονησία την πλάτη για να ξανά ξεκινήσουμε.
Όταν πια μπαίνουμε στους κήπους αρχίζει να εξερευνάει τη φύση με μανία. Πολλές φορές συνδυάζω τη βόλτα με ένα μίνι πικνίκ. Στρώνω κουβέρτα, την αφήνω να παίζει και παράλληλα την ταίζω τα φρούτα της». Ο Χρήστος, 36 χρόνων, είναι ένας από τους πολλούς περήφανους μπαμπάδες που θεωρούν εκ των ουκ ανευ τις συστηματικές εξόδους με το μωρό τους. Μόνο που όλο και πιο συχνά δεν χρησιμοποιούν τον κλασικό τρόπο βόλτας (το καρότσι), αλλά εναλλακτικά μέσα, όπως η ποδηλατάδα με το μωρό να κάθεται σε ειδικό καθισματάκι, ο μεγάλος μάρσιπος πλάτης ή τα τρίκυκλα ποδηλατάκια που σπρώχνεις με ειδικό μπαστούνι.
«Για πολλά χρόνια ο πατέρας θεωρούνταν απρόσιτος για τα παιδιά του και λειτουργούσε συνήθως ως παρατηρητής στη σχέση μητέρας -παιδιού που παρενέβαινε συχνά για να επιβάλλει τα όρια .Αντίθετα ο σύγχρονος πατέρας επιθυμεί και επιδιώκει να συμμετέχει ενεργά σε όλα τα
στάδια της ανάπτυξης του παιδιού» εξηγεί η Κα Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος και συγγραφέας. «Οι πατεράδες πλέον έχουν συνειδητοποιήσει ότι η απόφαση απόκτησης αλλά και διαπαιδαγώγησης ενός παιδιού είναι υπόθεση και των δυο γονιών .»
Πολλοί από τους διψασμένους για επαφή με το παιδί τους μπαμπάδες σχηματίζουν μικρές ομάδες εξορμήσεων. Ο Γεράσιμος, γείτονας του Χρήστου στη Νεάπολη Εξαρχείων, κανονίζει η ώρα της ποδηλατάδας με το γιο του Αριστείδη 18 μηνών να συμπίπτει με τη βόλτα του Χρήστου και της Κωνσταντίνας. Οι τέσσερις τους επισκέπτονται όλους πράσινους πνεύμονες του κέντρου – Θησείο, Πνύκα, Λυκαβηττό, Εθνικό Κήπο. Ο δε Αριστείδης δείχνει να προτιμάει πιο πολύ αυτήν τη δραστηριότητα με τον μπαμπά του παρά με τη μαμά του. «Υπάρχουν δραστηριότητες που «αμφισβητούν» την ….παντοδυναμία της μαμάς κι είναι κατάλληλες μόνο για τον μπαμπά;» αναρωτιέμαι.
Ο ρόλος του μπαμπά είναι εξαιρετικά σημαντικός γιατί αποτελεί για τα παιδιά σύμβολο δύναμης και εξουσίας» εξηγεί η Κα Καππάτου . «Τους προσφέρει ασφάλεια και προστασία και τα βοηθά να αποκτήσουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Είναι σημαντικό επίσης ότι διαχωρίσει το παιδί απ’ τον στενό δεσμό με τη μητέρα του και το μυεί στις προκλήσεις του εξωτερικού κόσμου, μαθαίνοντας το να ανταποκρίνεται με θετικό τρόπο.
Ο πατέρας είναι βασικός φορέας αξιών και συμβάλλει καθοριστικά στην κοινωνικοποίησή τους καθώς και στην αυτονόμησή τους. Και μην ξεχνάτε ότι ο πατέρας είναι η καλύτερη παρέα για το παιχνίδι –και λόγω της σωματικής του διάπλασης και δύναμης- τόσο για τα αγόρια όσο και για τα κορίτσια».
Η αφήγηση του Χρήστου επιβεβαιώνει την παραπάνω ανάλυση. «Στις ποδηλατάδες με μωρό σπάνια βλέπεις μαμάδες οδηγούς. Είναι λογικό – η δραστηριότητα απαιτεί κόπο, θάρρος να κυκλοφορήσεις μέσα στην πόλη και αντοχή».
Ο Γεράσιμος τονίζει την οικολογική πλευρά του εγχειρήματος. «Η ποδηλατάδα σε γλιτώνει από το μποτιλιάρισμα και τον εκνευρισμό που σου προκαλεί αυτό, ενώ σε γλιτώνει και από τα έξοδα για βενζίνη. Παράλληλα εκπαιδεύει το παιδί στους σωστούς τρόπους μετακίνησης Βέβαια από το κέντρο της πόλης λείπουν ακόμα οι ολοκληρωμένοι ποδηλατόδρομοι ενώ και τα αυτοκίνητα δεν μας προσέχουν πάντα –ακόμα κι όταν μας βλέπουν με τα μωρά μας». Το πιο σημαντικό όμως είναι η ίδια η «αποστολή» αυτής της δραστηριότητας – ο μπαμπάς εισάγει το μωρό στον εξωτερικό κόσμο με έναν τρόπο που στα μάτια του παιδιού λειτουργεί σαν φαντασμαγορικό σινεμά με μεγάλα, χορταστικά πλάνα αληθινής ζωής.
