Λίγοι είναι οι γονείς που δεν τους έχει ξεφύγει αυτή η βαριά κουβέντα πάνω σε κάποιον καβγά με το παιδί τους. Δυστυχώς, κάποια στιγμή όλοι οι έφηβοι παρατραβάνε το σκοινί, οπότε ακόμα και ο πιο διαλλακτικός γονιός αισθάνεται τόσο προδομένος, που θα φωνάξει «αχάριστε!» ή «αχάριστη!». Τις πιο πολλές φορές η φράση αυτή δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Oρισμένοι γονείς όμως εκστομίζουν ανεπίτρεπτες εκφράσεις συχνότερα απ’ όσο δικαιολογεί ο εκνευρισμός.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, ο γονιός συνήθως, χωρίς να το καταλαβαίνει, ανάγει όλες τις παρεκτροπές του παιδιού σε αχαριστία. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως κατά βάθος θεωρεί ότι το παιδί οφείλει να φέρεται σωστά και να προκόβει όχι επειδή έτσι θα ωφεληθεί το ίδιο, αλλά επειδή το χρωστάει στον γονιό του.

Όσο πιο πολλά θυσιάζει ένας γονιός, τόσο περισσότερα ζητάει αργότερα από το παιδί του. Ωστόσο, ο γάμος, το διαζύγιο, οι υποχωρήσεις και γενικά οι θυσίες και τα λάθη που κάνει κάθε γονιός είναι προσωπικές του αποφάσεις και φέρει ο ίδιος αποκλειστικά την ευθύνη γι’ αυτά και όχι το παιδί. Κατά συνέπεια, ακόμα και αν ο έφηβος επωφελείται από τις θυσίες του γονιού, δεν είναι λογικό να τις «χρεώνεται» ως οφειλές προς αυτούς.

Κάθε γονιός οφείλει να αγαπά το παιδί του χωρίς προϋποθέσεις. Όμως δεν πρέπει και να του παρέχει ελευθερίες ή αγαθά χωρίς όρια και στη συνέχεια να κατηγορεί το παιδί για αγνωμοσύνη, όταν αυτό δεν ανταποκρίνεται με τον τρόπο που θα ήθελε ο ίδιος. Οι συνεχείς υποχωρήσεις στις επιθυμίες του δεν συνιστούν αγάπη.

O ενδοτικός γονιός μεγαλώνει έναν έφηβο απαιτητικό, γιατί αυτό ακριβώς του διδάσκει με τον τρόπο του. Το παιδί πρέπει να μάθει, έστω και στην εφηβεία, ότι για να απολαύσει κάτι που δεν είναι απαραίτητο, πρέπει κατά κάποιον τρόπο να το «κερδίσει».

Απόσπασμα