Κάθε γονιός έχει τον τρόπο του

Υπάρχουν γονείς οι οποίοι δείχνουν εξαιρετικά προσκολλημένοι στο παιδί τους, με συνέπεια να μην του δίνουν πρωτοβουλίες ή ελευθερίες, επειδή δυσκολεύονται να δεχθούν ότι ο ρόλος τους αλλάζει και ανησυχούν πως ίσως πάψουν να αποτελούν κεντρικό και μοναδικό σημείο αναφοράς στη ζωή του εφήβου τους. Κάποιες μητέρες, για παράδειγμα, φοβούνται ότι, αν σταματήσουν να παίζουν τον ρόλο της μάνας, δεν θα τους απομείνει κανένας ρόλος.
Στις οικογένειες στις οποίες δεν υπάρχει άλλο παιδί, οι γονείς βρίσκονται συχνά απροετοίμαστοι να αντιμετωπίσουν την εφηβεία, επειδή βαθιά μέσα τους αισθάνονται ότι θα έχουν για πάντα στη ζωή τους «ένα παιδάκι» που θα τους κρατά απασχολημένους με κάτι δημιουργικό. Αυτή η στάση είναι πιο συνηθισμένη σε μοναχικούς γονείς. Πρέπει όμως να αναλογιστούν ότι η εφηβεία του παιδιού τους είναι μια ευκαιρία να ξαναδούν τη δική τους ζωή. Το ότι μεγαλώνει το παιδί, εξάλλου, δεν σημαίνει πως παύει να τους χρειάζεται. Απεναντίας, τους έχει ανάγκη όμως στις νέες προκλήσεις με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο πρέπει το ίδιο να είναι στην πρώτη
γραμμή.
Κάποιες φορές παρατηρείται ανταγωνισμός πατέρα-γιου και μητέρας-κόρης. Οι γονείς δεν παραδέχονται ούτε καν ενδόμυχα πως ανταγωνίζονται τα παιδιά τους. Ωστόσο, για κάποιους, η μεταμόρφωση του παιδιού τους σε γυναίκα ή άντρα, αντίστοιχα, ενδεχομένως να απειλεί τη δική τους υπόσταση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η εφηβεία του παιδιού τούς αναγκάζει να τρέχουν πίσω από αυτό ή να παραιτούνται από τον ρόλο τους, με αποτέλεσμα να γίνονται σοβαρά λάθη.
Κάποιοι κάνουν ότι δεν βλέπουν την εφηβεία του παιδιού τους, επειδή φοβούνται ότι δεν θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στον νέο τους ρόλο. Δυσκολεύονται να δεχθούν ότι εφηβεία σημαίνει αναβάθμιση της ανατροφής σε ένα πιο απαιτητικό επίπεδο, που δεν είναι πάντα προσιτό και εύκολο για τους γονείς.
Υπάρχουν κάποιοι που τρέμουν στην ιδέα ότι δεν θα τα βγάλουν πέρα, ή ότι το παιδί τους δεν είναι έτοιμο να τα βγάλει πέρα. Αγωνιούν για το «τι το περιμένει» και «πώς θα επιβιώσει». Αρνούμενοι να αποδεχτούν την εφηβεία, αισθάνοντα ασφαλείς καθυστερούν κατά κάποιον τρόπο την ενηλικίωσ που φοβούνται. Αυτό είναι πιο συνηθισμένο σε γονείς που οι ίδιοι κακοπάθησαν στη ζωή τους και αγωνιούν μήπως τα ίδια περιμένουν και το παιδί τους. Οι γονείς αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο περισσότερο «τρενάρουν» την αποδοχή της ελευθερίας και των πρωτοβουλιών του παιδιού τους, τόσο περισσότερο αυξάνουν και οι πιθανότητες αυτό πράγματι να κακοπεράσει, είτε στην εφηβεία είτε και σε όλη του τη ζωή.

Προσαρμοστείτε στα νέα δεδομένα
Περιορίστε τις απαιτήσεις σας από το παιδί. Το γεγονός ότι κάνατε πολλές θυσίες γι’ αυτό δεν συνεπάγεται ότι ο έφηβός σας οφείλει να συμπεριφέρεται όπως εσείς επιθυμείτε.
Μην αισθάνεστε ένοχοι. Πάψτε να αναρωτιέστε «σε τι φταίξατε» και αντιμετωπίζετε τώρα «τέτοιο αντάρτικο στην εφηβεία». Εντοπίστε τυχόν λάθη που έχουν γίνει, κι αυτό όχι με στόχο την αυτοκριτική, αλλά τις διορθωτικές κινήσεις που καλό είναι να κάνετε από τώρα και στο εξής.
Aν έχετε ακλόνητη βεβαιότητα ότι διαπαιδαγωγήσατε σωστά το παιδί σας μέχρι στιγμής, δηλαδή στην πρώτη δεκαετία της ανατροφής του, ενδέχεται να απαντήσετε με λανθασμένο τρόπο στις προκλήσεις της δεύτερης δεκαετίας. Τότε οι αντι- θέσεις μπορεί να πάρουν οξύτατη μορφή και η σχέση με το παιδί να γίνει δύσκολη. Οι «καλοί» γονείς βρίσκονται πλέον έξω από τα νερά τους και τα χάνουν. «Tι άλλο να κάνουμε πια; Tου προσφέραμε τα πάντα!» λένε με απόγνωση. Εκείνο που χρειάζεται είναι να καταλάβετε ότι η εφηβεία μπορεί να δοκιμάσει ακόμα και τους πιο «σωστούς» οικογενειάρχες.
Aνασυνταχθείτε με βάση τα νέα δεδομένα. Αν συνειδητοποιήσετε αυτή την πραγματικότητα χωρίς να χάσετε χρόνο ή την ψυχραιμία σας, σίγουρα θα είστε σε θέση να αντιμετωπί-σετε όλα τα προβλήματα πολύ πιο αποδοτικά.

Aπόσπασμα από το βιβλίο μου “Εμπιστευτείτε τους Εφήβους Εμπιστευτείτε τη ΖΩΗ”