«Ο μικρός με φέρνει στα όριά μου και πότε πότε τον δέρνω. Μετανιώνω μόλις τον βλέπω να κατεβάζει τα μάτια ή να βουρκώνει, όμως την επόμενη μέρα κάνει πάλι τα ίδια. Ο πατέρας του θυμώνει μαζί μου που τον τιμωρώ, αλλά το παιδί δεν με ακούει. Έχω απελπιστεί…» μου λέει μια μητέρα για τον πεντάχρονο γιο της.
Η επιστήμη της ψυχολογίας μάς έχει δείξει ότι η επιβολή σωματικής τιμωρίας, οι συνεχείς φωνές και οι εντάσεις δεν λειτουργούν παιδαγωγικά και δεν επιφέρουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα. Διδάσκουν το παιδί μόνο τι δεν πρέπει να κάνει, γιατί θυμώνει η μαμά ή ο μπαμπάς, όχι όμως τους ουσιαστικούς λόγους για τους οποίους πρέπει ν’ ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες.

Επίσης, είναι κυρίως ένα μέσο για να εκτονώσουν οι γονείς τον θυμό ή τον εκνευρισμό τους, που ίσως προέρχεται από άλλα προβλήματα, τα οποία ενδεχομένως τους απασχολούν.

Η σωματική τιμωρία είναι απαράδεκτη μορφή επιβολής βίας και εξουσίας στο παιδί, η οποία προκαλεί επιθετικότητα και το διδάσκει ότι με τη βία επιλύουμε τις διαφορές μας όπως επιθυμούμε.

Σωματική βία ή τιμωρία, εκτός από το ξύλο, είναι και το χαστούκι, το τράβηγμα των μαλλιών ή των αυτιών κ.λπ. Η σωματική τιμωρία είναι παράνομη, κάτι που επικροτούν στην πλειονότητά τους οι γονείς. Εντούτοις, οι ίδιοι καταφεύγουν συχνά ή σποραδικά σ’ αυτήν.

Οι επιπτώσεις της στο παιδί
Όλες οι διεθνείς έρευνες των τελευταίων ετών δείχνουν ότι τα παιδιά που ανατρέφονται με συχνές σωματικές τιμωρίες παρουσιάζουν μια σειρά από σοβαρά προβλήματα, τόσο στην παιδική τους ηλικία όσο και στην ενήλικη ζωή τους. Ως παιδιά έχουν χαμηλότερη επίδοση στα μαθήματα, ενώ ο γενικός δείκτης ευφυΐας τους πέφτει.

Παράλληλα, γίνονται πιο επιθετικά προς τους αδύναμους – εκεί δηλαδή όπου μπορούν να ασκήσουν την επιβολή τους. Στην εφηβεία ενίοτε ενεργούν επιθετικά και προς τους γονείς, επαναστατούν πιο εύκολα και, μερικές φορές, καταφεύγουν σε χρήση ναρκωτικών ουσιών, αλκοόλ και καπνού, ενώ γενικά υιοθετούν συχνά επικίνδυνες και παραβατικές συμπεριφορές.

Επίσης, έχουν μειωμένη αυτοεκτίμηση και ως ενήλικοι δεν είναι απίθανο να αναπαραγάγουν και στον προσωπικό τους περίγυρο ή την οικογένειά τους το μοντέλο της σωματικής τιμωρίας που έχουν διδαχθεί από τους γονείς τους. Παράλληλα, εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά κατάθλιψης, άγχους και άλλων ψυχικών διαταραχών και δηλώνουν πολύ πιο δυστυχισμένοι στη ζωή τους, σε σύγκριση με ανθρώπους που ως παιδιά δεν πέρασαν μια τέτοια δοκιμασία.

Από το βιβλίο μου