Η δράση του νταή συχνά ενισχύεται από τη σιωπηλή αποδοχή της πλειονότητας. Αρκετά παιδιά, παρότι διαφωνούν, δεν αντιστέκονται γιατί φοβούνται. Ωστόσο αυτή η διστακτικότητα ερμηνεύεται από τον νταή ως αποδοχή και στήριξη της δράσης του προς ανυπεράσπιστους συμμαθητές του.

Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα έχει διαπιστωθεί ότι οι θεατές καταλήγουν να μιμούνται τη συμπεριφορά των νταήδων και με τη σειρά τους και οι ίδιοι ενοχλούν το παιδί θύμα, είτε ενθαρρύνουν τον νταή λειτουργώντας σαν όχλος.

Αρκετές φορές αισθάνονται ανακούφιση που δεν είναι στη θέση του παιδιού θύματος και δεν αποτελούν τα ίδια στόχο, σκέφτονται λοιπόν ότι όσο επιτίθενται στους άλλους ξεφεύγουν τα ίδια.

Κάποιες φορές νιώθουν και χαρά γιατί το στοχοποιημένο παιδί είναι αντιπαθές και στα ίδια. Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ίσως υπάρχει μια αυξανόμενη τάση τα παιδιά να υιοθετούν την άποψη «ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει» και να αποδέχονται τη φιλοσοφία ότι έτσι είναι η ζωή, προσπερνώντας με αυτόν τον τρόπο τις αδικίες στις οποίες είναι τα ίδια μάρτυρες ή και θύματα.

Από το βιβλίο της Α. Καππάτου “Οι γονείς κάνουν τη διαφορά”. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας.