Όσοι έχετε παιδί στην εφηβεία, καλό είναι να κοιταχτείτε κι εσείς στον καθρέφτη. Όσο κι αν φοβάστε το επόμενο βήμα, πείτε στον εαυτό σας πως, όπως τα καταφέρατε ως εδώ, θα τα καταφέρετε και στη συνέχεια.

Δεχτείτε να αλλάξετε ρόλο. Μέχρι τώρα αποφασίζατε εσείς για καθετί που αφορούσε το παιδί σας, από τώρα και στο εξής θα πρέπει να αναλάβετε και δεύτερους ρόλους.
O έφηβός σας ετοιμάζεται να γίνει μεγάλος. Για να το επιτύχει αυτό, αφήστε τον να πειραματιστεί σε αυτόν τον ρόλο να κάνει τις πρόβες του.
Xρειάζεται να έχει τη διακριτική παρακολούθησή σας, αλλά όχι και τη σκηνοθεσία σας. Το παιδί θα στραφεί στους συνομηλίκους του.
Συχνά θα κάνει λανθασμένες επιλογές, οπότε εσείς θα πρέπει να είστε το αποκούμπι του, το στήριγμά του. Θα σας χρειάζεται συνήθως στις δύσκολες στιγμές του. Στις χαρές του πρώτα θα έχει το κορίτσι ή το αγόρι του, τον κολλητό ή την κολλητή του. Είναι αναμενόμενο στο εξής να σας αναζητεί κυρίως σε ώρα ανάγκης.
Προσαρμοστείτε σε αυτήν τη βασική αλλαγή. Kάνατε ό,τι μπορούσατε για να του δώσετε γερές βάσεις. Συνεχίστε να τις στηρίζετε. Τώρα όμως το παιδί σας βγαίνει σταδιακά στον έξω κόσμο και δεν μπορείτε να του κρατάτε το χέρι. Αν συνεχίσετε να το κρατάτε, δεν θα σταθεί ποτέ στα πόδια του.
Όπως κι αν νιώθετε, ο έφηβός σας θα κάνει την επανάστασή του και θα στραφεί και εναντίον σας. Δεν έχει άλλον τρόπο να γίνει ενήλικος, παρά αποτινάσσοντας την εξουσία σας, αμφισβητώντας σας και, σε κάποιες περιπτώσεις, απορρίπτοντάς σας.

Όλα αυτά είναι πρωτόγνωρα για κάθε γονιό. Νιώθετε έκ- πληξη, δυσκολεύεστε να το διαχειριστείτε. Σας δημιουργούνται ποικίλα συναισθήματα. Δεν αποδέχεστε την απόρριψη, θεωρείτε ότι η αμφισβήτηση του εφήβου είναι άδικη. Εξετάστε καλύτερα τη συμπεριφορά σας.
Στα σημεία που ο έφηβος έχει άδικο, ασφαλώς και πρέπει να επιβάλετε όρια.
Kάθε φορά που συγκρούεστε με το παιδί, καλό είναι να αναρωτιέστε: «Mήπως δεν φταίει το παιδί;». Aν το παιδί όντως ευθύνεται, και πάλι πρέπει να αναρωτηθείτε: «Φταίει, αλλά μήπως μεγαλοποιώ το πρόβλημα;».

Mην παίρνετε απολύτως προσωπικά κάθε σύγκρουση. Έχετε υπόψη σας ότι ο έφηβος επιζητεί την προσωπική του ελευθερία και επιτίθεται κατά παντός για να τη διασφαλίσει. Πρέπει να κερδίσει την αυτονομία του και, καθώς εσείς είστε οι κηδε- μόνες του, άρα εκπροσωπείτε τον νόμο στο μικρό κράτος της οικογένειας, αναγκαστικά σ’ εσάς θα επιτεθεί.

Kαθώς το παιδί μεγαλώνει, οι παρεμβάσεις σας είναι απα-ραίτητο να γίνονται με εξαιρετική διακριτικότητα. Αλλιώς, θα το αναγκάσετε να το απαιτήσει από σας με συχνά άκομψο τρόπο.
Δείξτε προσοχή στον τρόπο με τον οποίο του απευθύνε στε. Όταν, για παράδειγμα, λέτε αυθόρμητα «Mα πώς ακούς αυτήν τη μουσική;», νομίζετε ότι δεν λέτε κάτι κακό.

Για τον έφηβο, όμως, η φράση αυτή συνιστά επίκριση για τη μουσική που ακούει. Ή όταν πάλι με αγαθές προθέσεις λέτε στο παιδί «Xαζεύεις τώρα;», είναι σαν να επιχειρείτε να του ορίσετε τι θα κάνει στον ελεύθερο χρόνο του. Άλλες φορές πάλι το εκβιάζετε λέγοντας, φέρ’ ειπείν, «Aν δεν κάνεις τα μαθήματά σου, θα μας ακούσει όλη η πολυκατοικία», ή «Φύγε απο δώ, αφού δεν κάνεις ό,τι πρέπει, δεν σε θέλω δίπλα μου».

Ωστόσο, είναι καλύτερα να τον προειδοποιήσετε για τις συνέπειες της πράξης του ας πούμε, «Δεν θα πας κινηματογράφο» παρά να τον απειλήσετε με μια βίαιη αντίδρασή σας τις φωνές που θα ακούσει η πολυκατοικία. Eξίσου αρνητική είναι και η συναισθηματική αποξένωση, γιατί, όταν ο γονιός αποδιώχνει το παιδί του με τη λέξη «φύγε», ουσιαστικά του στερεί την αγάπη του.

Το παιδί όμως πρέπει να αισθάνεται ότι έχει πάντα την αγάπη του γονιού. Ακόμα κι όταν του απαγορεύει κάτι, η αγάπη του γονιού πρέπει να είναι παρούσα και δεδομένη.

Από το βιβλίο μου «Εμπιστευτείτε τους εφήβους, εμπιστευτείτε τη ζωή!»

(Η φωτογραφία είναι από το διαδίκτυο)