Βήμα men
Από τη Μαρινέλα Αστραπέλλου
Cyber – bullying, sexting και άλλες αναπάντεχες περιπέτειες παραμονεύουν για πιτσιρίκια στο facebook. Δύο πατεράδες και μία ψυχολόγος συζητούν τα υπέρ και τα κατά του πιο επίκαιρου παιδικού αιτήματος σήμερα.
Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις, περί της παιδικής διαπαιδαγώγησης ο λόγος. Υιοθετείς θερμές απόψεις, διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου κα ορκίζεσαι σε αόρατα ευαγγέλια. Πως αντιμετωπίζει όμως ένας γονιός, και δη ένας πατέρας, τις επίμονες παρακλήσεις του παιδιού του να εισέλθει στον μαγικό, αλλά άνευ ορίων χώρο του facebook;
Ο 45χρονος ιδιωτικός υπάλληλος Λευτέρης Βατζέλης, πατέρας δύο κοριτσιών 9 και 12 ετών, είναι κατηγορηματικός στην άρνησή του να αφήσει τις κόρες του να αποκτήσουν σελίδα στο facebook, μολονότι μπαίνουν στο internet σε site για παιχνίδια, στο You tube ή για να βρουν πληροφορίες για τις σχολικές τους εργασίες. Το συνηθισμένο μέσο πίεσης, το επιχείρημα “μα, μόνο εγώ δεν έχω facebook στην τάξη μου”δεν κάμπτει τις αντιστάσεις του. “Αυτό μας το λένε ούτως ή άλλως όταν ζητάνε κάτι και δεν τις αφήνουμε να το αποκτήσουν ή να το κάνουν” αντιτείνει. Ο λόγος για τον οποίο δεν θέλει να έχουν οι κόρες του facebook, “τουλάχιστον μέχρι το λύκειο”, είναι η ανησυχία για το τι κρύβεται εκεί μέσα, ” τι γίνεται με τα “like”, ποιος θα απαντήσει και θα προσπαθήσει να τις προσεγγίσει. Επιπλέον δεν είναι σε ηλικία ώστε να γνωρίζουν που μπορεί να γίνει η κατάχρησηκαι πότε ξεκινάει ο εθισμός”. Αλλά όχι μόνο. “Πιστεύω ότι δεν χρειάζεται κιόλας. Εγώ όταν ήμουν στην ηλικία τους έπαιζα με τους φίλους μου έξω. Τώρα παιδιά που μένουν σε διπλανά σπίτια επικοινωνούν μέσω facebook και e-mail. Ούτε ο ίδιος έχει facebook και αυτό βοηθάει ιδιαίτερα, γιατί “δεν είναι εύκολο να απαγορέψεις κάτι που εσύ ο ίδιος κάνεις. Τα παιδιά δεν πρόκειται να πειστούν. Για μένα το facebook δεν είναι ανάγκη. Όταν θέλω να μιλήσω με έναν άνθρωπο τον παίρνω τηλέφωνο, μιλάμε, βρισκόμαστε». Και τελικά πως καταφέρνεις να πείσεις χωρίς πολλά δράματα; «Κατ’ αρχάς τους κάνεις την ερώτηση : «Σε τι σου χρησιμεύει; «. Δεν μπορεί να απαντήσει το παιδί, έρχεται σε αδιέξοδο».
Ο 49χρονος πλοίαρχος Άγγελος Μαντόλας από την άλλη, πατέρας δυο αγοριών 17 και 15 ετών, δεν είχε ενδοιασμούς να επιτρέψει στα παιδιά του να έχουν σελίδα στο facebook όταν «ο μεγάλος ήταν στην Ά Γυμνασίου και ο μικρός στην Έ με Στ Δημοτικού». Όπως λέει : «Μεγάλωσα χωρίς κομπιούτερ, οπότε δεν ήξερα ποιο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα. Όχι ότι έγινε τίποτε, απλώς ο μικρός δεν έχει μέτρο γενικά. Νομίζω ότι είναι και θέμα χαρακτήρα». Ο ίδιος δεν έχει facebook, αλλά έχει η σύζυγός του, η οποία φροντίζει να ελέγχει «όσο γίνεται, γιατί τα παιδιά δεν θέλουν να είσαι πάνω από το κεφάλι τους» και ο εγκατεστημένος στο σαλόνι υπολογιστής διευκολύνει την επιτήρηση. «Θα μπορούσα να φοβάμαι για τη χρήση που κάνουν από τη στιγμή που έρχονται σε επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν. Γνωρίζουμε όμως ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, οπότε είμαστε χαλαροί, τουλάχιστον ως τώρα».
Η «σκοτεινή πλευρά» της χρήσης του facebook φαντάζει τρομακτική για όσους έχουν ξεχάσει τι σημαίνει να είσαι παιδί ή έφηβος. «Είναι το cyber-bullying,δηλαδή η διαδικτυακή παρενόχληση, όπου ορισμένα παιδιά στοχοποιούνται από συμμαθητές τους, όπως συμβαίνει και στις αυλές των σχολείων» μας λέει η ψυχολόγος – παιδοψυχολόγος κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου. «Είναι επίσης το sexting, στα παιδιά της εφηβείας, η ανταλλαγή μηνυμάτων σεξουαλικού περιεχομένου. Μπορεί να έχει αθώα χαρακτηριστικά, γιατί τα παιδιά σε αυτή την ηλικία ψάχνουν τη σεξουαλικότητα τους, μπορεί όμως ένα παιδί να πέσει και θύμα σεξουαλικής στοχοποίησής του από άτομο που προσποιείται ότι είναι της ηλικίας του» συνεχίζει.
Η κυρία Καππάτου πάντως συνιστά ψυχραιμία και μετριοπάθεια. «Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές . Στην εποχή μας τα παιδιά εξοικειώνονται με την τεχνολογία από μικρή ηλικία, φτάνουν στο γυμνάσιο και ξέρουν περισσότερα από εμάς, οπότε είναι φυσικό επακόλουθο να έχουν προφίλ στο facebook. Αρχίζουν να το ζητάνε από την ΄Γ με ΄Δ Δημοτικού. Ο στόχος αυτών των δραστηριοτήτων είναι να χαλαρώνουν, να διασκεδάζουν, να γελάνε.
Σε παιδιά κάτω των 12 ετών θα έπρεπε να υπάρχει προσεκτική επίβλεψη από τους γονείς για τη διαδικτυακή τους δραστηριότητα. Θα πρέπει να ξέρει το παιδί μας πως χρησιμοποιούν την τεχνολογία και ποιοι κίνδυνοι ελλοχεύουν, να υπάρχει μέτρο, όριο και μια διακριτική επίβλεψη από την πλευρά των γονέων. Η επίβλεψη όσο μεγαλώνουν τα παιδιά γίνεται πιο δύσκολη. Και πρέπει να είμαστε και εδώ ρεαλιστές. Είναι πιο εύκολο για ένα παιδί του γυμνασίου να αποκτήσει φίλους που δεν γνωρίζει, οπότε και εδώ η ενημέρωση παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά και η επικοινωνία».
