Iasis

Από την Αλεξάνδρα Καππάτου Ψυχολόγο –Παιδοψυχολόγο Αρνηθήκατε να του πάρετε σοκολάτα ή κάποιο άλλο σνακ; Ακόμα κι αν είστε μέσα στο super market, η αντίδρασή του πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία!

Κι εσείς, για άλλη μια φορά, αισθάνεστε αδύναμη  μπροστά σ’ αυτή την «έκρηξη» και, γενικά, στο παιδικό πείσμα.Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί  να πεισμώσει ένα παιδί είναι πολλοί….

 Στις περισσότερες περιπτώσεις, αντιδρά όταν αρχίζουν να του επιβάλλουν συγκεκριμένα όρια οι γονείς. Καθώς αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, αναπτύσσεται συγχρόνως η επιθυμία να εξερευνήσει και να ανακαλύψει το περιβάλλον του, μετονομάζοντας αμέσως σε «εχθρό»  όποιον μπαίνει εμπόδιο στα σχέδια του μικρού « εξερευνητή». Με άλλα λόγια, το πείσμα αποτελεί ένα φυσιολογικό στάδιο στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού που, γύρω στα 2 – 3 χρόνια του, επιχειρεί την πρώτη επανάστασή του ενάντια στη γονική εξουσία. Μπορεί, επίσης, να είναι απλά μια έκφραση των προτιμήσεων , των ανασφαλειών ή των φόβων του…Μπορεί, όμως, να είναι και ένδειξη ότι κάτι βαθύτερο το απασχολεί!

Σε κάθε περίπτωση : Προτρέψτε το να εκφράσει με ειλικρίνεια τις απόψεις του  και προσπαθήστε να κατανοήσετε τα συναισθήματά του, ώστε να χειριστείτε την κατάσταση καλύτερα.
Εξετάστε το ενδεχόμενο να επιχειρεί με τα πείσματά του να «κινήσει» την προσοχή σας. Για παράδειγμα , ένα παιδί που «ανεβοκατεβάζει» την ένταση της τηλεόρασης κάθε φορά που εσείς μιλάτε στο τηλέφωνο, θέλει απλά να σας «πει» ν’ ασχοληθείτε μαζί του, γι’ αυτό και αγνοεί τις παρατηρήσεις σας.

Εξετάστε, επίσης, το ενδεχόμενο να «εκμεταλλεύεται» κάποια αδυναμία σας : μήπως, για παράδειγμα, γνωρίζει ότι θα κερδίσει τελικά κάτι, αν το διεκδικήσει με επιμονή και γκρίνια; Αποφύγετε την άμεση αντιπαράθεση (εκτός και αν πρόκειται για θέμα που αφορά στην ασφάλεια του)και –κυρίως – περιμένετε να ηρεμήσει, γιατί τα νεύρα δυσκολεύουν την όποια επικοινωνία. Προτιμήστε, κάποιες φορές, την τακτική της υποχώρησης προκειμένου να επιμείνετε στους κανόνες που αφορούν προβλήματα μείζονος σημασίας.

Να θυμάστε πως για να σταματήσει ένα παιδί να φέρεται ανταγωνιστικά, πρέπει να αισθανθεί ότι δε βρίσκεται συνεχώς στο στόχαστρο της κριτικής σας. Γενικότερα, επιτρέψτε του να κατακτήσει το «εγώ» του, παρέχοντας του όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ελευθερία.
Ακολουθήστε, τέλος, με το σύζυγό σας μια κοινή, ανεξάρτητη της ψυχικής σας διάθεσης «γραμμή», γιατί μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσει το «σωστό» και το «λάθος» το παιδί. Αμφότεροι δε, ξεχάστε παντελώς το …κόλπο της δωροδοκίας!

Το πιτσιρίκι χτυπάει ή ….δαγκώνει άμα θέλει να  διεκδικήσει κάτι. Κάποιος ή κάτι το ενοχλεί ή όταν καταλαβαίνει ότι μπορεί έτσι να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί, χρειάζεται να μάθει ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να επικοινωνεί. Για να καταλάβει δε ότι η αντίδρασή του δεν είναι σωστή, πρέπει πάντα να του μιλάτε με ήρεμη και ταυτόχρονα  αποφασιστική – αδιαπραγμάτευτη – φωνή.

Σε γενικές γραμμές, δεχτείτε ότι η επιθετικότητα είναι μια φυσιολογική αντίδραση του μικρού παιδιού, ωστόσο, αυτό που  έχει σημασία, είναι να μπορεί ο γονιός να τη χειριστεί. Όχι όμως με απειλές και …ξυλιές, αλλά με διάλογο,  συνεργατική συμπεριφορά και (στην περίπτωση που οι προηγούμενες μέθοδοι δε φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα) την  τακτική της «ανταποδοτικής» ποινής : η οποία θα έχει ως στόχο να δοκιμάσει το μικρούλι σας τις συνέπειες των πράξεών του, στερώντας του, για παράδειγμα, την επίσκεψη σ’ ένα φίλο του, την έξοδό  για σινεμά ή  για φαγητό.

Πάντως  προσοχή : μην του κάνετε διαρκώς παρατηρήσεις, μην το τιμωρείται με το παραμικρό και μην είστε τη μια μέρα αυστηρή και την άλλη ανεκτική.