Κάθε άτομο πριν από τον γάμο του είχε τουλάχιστον ένα δυο καλούς φίλους και πέντε έξι άτομα που απολάμβανε τη συντροφιά τους, αλλά δεν ήταν τόσο στενά δεμένο μαζί τους. Στον γάμο χάνονται αρκετά από αυτά τα άτομα γιατί δεν ταιριάζουν είτε στο προφίλ του/της συζύγου είτε γενικά στις οικογενειακές δραστηριότητες που πλέον πρωταγωνιστούν. Στη θέση τους δημιουργούνται νέες σχέσεις με άτομα που τους ενώνουν κοινά ενδιαφέροντα. Από το παρελθόν συνήθως διασώζεται μόνον ένας καρδιακός φίλος ή φίλη και από τις υπόλοιπες προσωπικές σχέσεις οι καθαρά επαγγελματικές. Όταν το ζευγάρι χωρίζει, τα άτομα με τα οποία συγχρωτίζονταν και οι δύο μαζί δεν μπορούν να διχοτομηθούν ώστε να καλύπτουν τις ανάγκες δύο πλέον οικογενειών  της μονογονεϊκής και εκείνου που αναχωρεί.

Δεν διατίθεται ούτε χρόνος αλλά ούτε και ψυχικές δυνάμεις για να καλυφθούν φιλίες με δύο διαφορετικά άτομα που θα πρέπει να συναντώνται χωριστά. Οι κοινοί φίλοι αντιμετωπίζουν και ουσιαστικά προβλήματα. Αν διατηρήσουν τη σχέση τους και με τους δύο χωρισμένους, ενδεχομένως θα λογοκρίνονται συχνά και θα υποχρεώνονται να κρατούν ισορροπίες που δεν τους αφορούν άμεσα. Κάποιοι από τους φίλους τελικά θα επιλέξουν να συγχρωτισθούν περισσότερο με εκείνον ή εκείνη που τους ευχαριστεί περισσότερο ως συναναστροφή και άλλοι θα επιλέξουν να αποστασιοποιηθούν και από τους δύο.

Πολλές φορές οι φίλοι απομακρύνονται άθελά τους, επειδή ο γονιός δεν έχει πλέον διαθέσιμο χρόνο ή διάθεση να διασκεδάσει. Άλλοτε χάνονται τα κοινά σημεία ουσιαστικής επαφής. Οι φίλοι συχνά κουράζονται από τις συνεχείς αναφορές στο διαζύγιο και στα προβλήματα που ανακύπτουν από αυτό. Επίσης παρατηρείται ότι οι οικογενειακοί φίλοι που δεν έχουν βιώσει ποτέ τη διαδικασία του διαζυγίου νιώθουν αμήχανα με την απομυθοποίηση του γάμου και του «εμείς». Αντιλαμβάνονται λοιπόν κατά βάθος τους διαζευγμένους ως απειλή και για τον δικό τους γάμο, δηλαδή ως κακή συναναστροφή που μπορεί να συμπαρασύρει και τους ίδιους στον χωρισμό.

Τέλος, πολλοί επιλέγουν οριστικά «στρατόπεδο» με κριτήριο τα κοινωνικά τους συμφέροντα. Σε γενικές γραμμές, αν και μερικές κοινωνικές σχέσεις μοιραία θα διαλυθούν, οι διαζευγμένοι καλό είναι να προσπαθήσουν να περισώσουν αυτές που ίσως τους καλύπτουν περισσότερο.

Από το βιβλίο της Α. Καππάτου “Οι γονείς χωρίζουν. Πως να μην πάρετε διαζύγιο και από τα παιδιά σας”. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.