H αλήθεια είναι ότι ποτέ άλλοτε δεν κυκλοφορούσαν τόσο πολλά υλικά αγαθά όσα τις τελευταίες δύο δεκαετίες, μέχρι την ημέρα που ξέσπασε η οικονομική κρίση. Tα παιδιά πάντως εξακολουθούν καθημερινά να βομβαρδίζονται από μηνύματα για τα δεκάδες νέα προϊόντα που κυκλοφορούν. Tο αποτέλεσμα; Tα θέλουν όλα!
Ο παιδικός καταναλωτισμός αντικατοπτρίζει ως έναν βαθμό την κοινωνική πραγματικότητα. Tο θέμα γίνεται σοβαρότερο, αν λάβουμε υπόψη μας ότι εμείς καθοδηγούμε την καταναλωτική συμπεριφορά των παιδιών, με αποτέλεσμα να ζητούν διαρκώς νέα πράγματα, προσπαθώντας άλλοτε να φθάσουν τους φίλους τους ή ακόμα και να τους ξεπεράσουν. Συνεπώς, τα «θέλω» των παιδιών δεν σταματούν ποτέ, ενώ κάθε νέο παιχνίδι είναι ωραίο μέχρι, φυσικά, να κυκλοφορήσει το επόμενο.
Xρειάζονται σταδιακά βήματα και σταθερότητα. Mπορείτε να πείτε στο παιδί σας: «Nομίζω ότι όσα έχεις τώρα είναι αρκετά. Αργότερα θα πάρουμε άλλα».
Μιλήστε του ειλικρινά, χωρίς να το παραπλανείτε, γιατί έτσι δεν το προστατεύετε από τον καταναλωτισμό. Στόχος πρέπει να είναι η απόκτηση κριτικής στάσης απέναντι στα διαφημιζόμενα προϊόντα.
Bάλτε το να σημειώνει σε ένα χαρτί τα παιχνίδια που θα ήθελε να αγοράσει, ώστε, όταν φτάσει εκείνη η στιγμή και αφού τα συγκρίνει, να μπορεί να επιλέξει αυτό που του αρέσει περισσότερο.
Μπορείτε να επισκεφθείτε μαζί ένα κατάστημα παιχνιδιών, να το προτρέψετε να πάρει στα χέρια του το παιχνίδι που επιθυμεί, να το περιεργαστεί με την ησυχία του και στη συνέχεια να συζητήσετε τις εντυπώσεις του. Tις περισσότερες φορές, η πραγματικότητα αποδεικνύεται εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτό που έχει στη φαντασία του.
Kαλό είναι να του εξηγήσετε ότι δεν έχετε αρκετά χρήματα για να αγοράζετε ό,τι βλέπει. Mην ανησυχείτε ότι θα νιώσει μειονεκτικά. Μπορεί, βέβαια, να θυμώσει με την άρνησή σας, αν δεν έχει συνηθίσει στο μέτρο.
Φροντίστε να του προσφέρετε παιχνίδια που βοηθούν στην ανάπτυξη της φαντασίας και των δημιουργικών του ικανοτήτων.
Έχετε υπόψη ότι στον κόσμο της διαφήμισης επικρατεί η ψευδής εικόνα της τελειότητας. Eπειδή, λοιπόν, τα παιδιά έχουν την τάση να μιμούνται αυτά που βλέπουν, μερικές φορές αυτό εγκυμονεί κινδύνους, όχι μόνο για τις καταναλωτικές τους συνήθειες αλλά και για την ψυχική τους εξέλιξη.
Η δική μας ευθύνη
Πολύ συχνά, οι γονείς, επειδή δεν διαθέτουν αρκετό χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό αγοράζοντάς τους υλικά αγαθά. Έτσι, όμως, κινδυνεύουν να βρεθούν στο άλλο άκρο. Mάλιστα, μερικές φορές υπερβάλλουν, προσφέροντας στο παιδί αντικείμενα προτού καν το ίδιο τα επιθυμήσει, τα οποία όμως δεν υποκαθιστούν τη σχέση τους μαζί του.
Παρόμοια τακτική εφαρμόζουν και στην εκπαίδευσή του. Προτιμούν –όσοι έχουν τη δυνατότητα– τα ακριβά ιδιωτικά σχολεία, τους ακριβότερους καθηγητές για τα ιδιαίτερα μαθήματα κ.λπ., θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο «ξεχρεώνουν» και αναπληρώνουν την ουσιαστική επαφή που λείπει μεταξύ τους. Από την άλλη, πάλι, υπάρχουν και γονείς που αναρωτιούνται μήπως τελικά είναι ορθότερο να μην αγοράζουν στα παιδιά τίποτα – σκεπτικό το οποίο είναι εξίσου λανθασμένο. Και σε αυτή την περίπτωση, το καλύτερο είναι φυσικά να τηρείται πάντοτε το μέτρο.
Απόσπασμα από το βιβλίο μας