paizotopos.gr
Σεπτέμβριος 2011
Από την Α. Καππάτου Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο – Συγγραφέα
Όταν ένα ζευγάρι αποφασίζει να αποκτήσει ένα παιδί, κάνει όνειρα έχει προσδοκίες και ανυπομονούν να το κρατήσουν στην αγκαλιά τους. Κάποιες φορές όμως οι προσδοκίες τους γκρεμίζονται όταν μαθαίνουν ότι κάτι δεν έχει πάει καλά.
Οι γονείς κατακλύζονται από δυνατά συναισθήματα θλίψης , απογοήτευσης, ανησυχίας, ενοχής , μοναξιάς . Αδυσώπητες ερωτήσεις τους βασανίζουν, τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά, υπάρχει δικό μας σφάλμα , γιατί να τύχει σε μας… Ατέλειωτες ερωτήσεις που σε μερικές παίρνουν ίσως απάντηση σε άλλες όμως όχι. Η πιο βασική τους απορία είναι αν θα γίνει σαν τα άλλα παιδιά ;
Είναι ευνόητο ότι οι οικογένειες βιώνουν ισχυρές ψυχολογικές πιέσεις από την ύπαρξη ενός παιδιού με προβλήματα . Κολυμπάνε αβοήθητοι σε ένα ωκεανό. Καλούνται να χειριστούν μια κατάσταση άγνωστη μέχρι τότε και πέρα της φαντασίας τους. Αναρωτιούνται που πρέπει να απευθυνθούν, πως θα τους αντιμετωπίσουν , ποια θα είναι η κρατική μέριμνα , πως θα αντέξουν οι ίδιοι ψυχολογικά κλπ Αυτά προκαλούν έντονο στρες και επηρεάζουν τη συζυγική σχέση .
Γι αυτό είναι αναγκαία η σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση για το πρόβλημα του παιδιού τους, καλό θα είναι αν η αιτιολογία παραμένει σε επίπεδο υποθέσεων να μη επιμένουν πολύ σ’ αυτό ανατρέχοντας από τον ένα ειδικό στον άλλο γιατί χάνουν πολύτιμο χρόνο από την αντιμετώπιση του προβλήματος Από την πλευρά των ειδικών πρέπει να υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στο θέμα της αντιμετώπισης των γονιών, της ανακοίνωσης του προβλήματος του παιδιού τους, να εξηγούν αναλυτικά με ειλικρίνεια , τι συνέβη, να απαντούν με προθυμία στις ερωτήσεις των γονιών γιατί δικαιούνται να γνωρίζουν.
Η ψυχολογική στήριξη μπορεί να βοηθήσει τους γονείς ώστε να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους . Αν υπάρχουν άλλα παιδιά στην οικογένεια πρέπει να ευαισθητοποιηθούν ώστε να αποδεχτούν και να ενθαρρύνουν το αδελφάκι τους.
Τι να κάνουν οι γονείς
Η παραδοχή του προβλήματος του παιδιού είναι σημαντικός σταθμός στην αντιμετώπιση του παιδιού. Πρέπει να κατανοήσουν ότι μπορούν να διαδραματίσουν κύριο ρόλο όχι μόνο με τη στάση τους στο μεγάλωμα του παιδιού τους αλλά και στην εκπαίδευσή του.
Σε συνεργασία με την επιστημονική ομάδα αφού ακριβώς ενημερωθούν για τη κατάσταση του παιδιού μπορούν να πάρουν οδηγίες για την εκπαίδευση του . Δεν πρέπει να τα περιμένουν όλα από τους ειδικούς γιατί ο χρόνος που περνά το παιδί με την οικογένεια είναι αξιολογήσιμος και μέσα από τις καθημερινές λειτουργίες μπορεί σημαντικά να μάθει.
Πρέπει να είναι οπλισμένοι με θάρρος, υπομονή και επιμονή. Να έχουν υπόψη τους ότι το παιδί τους χρειάζεται να το ενθαρρύνουν, να το προτρέπουν, να το ενισχύουν να του μιλάνε , να του εξηγούν αργά, καθαρά, να το επαινούν στα κατορθώματά του, να του δείχνουν την αγάπη και τη στοργή . Επίσης να το βοηθούν στη κοινωνικοποίησή του φέρνοντάς το σε επαφή με άλλα παιδιά, να του μάθουν τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, να το βοηθήσουν στην αυτοεξυπηρέτηση του.
Έχουν ευρέως επικρατήσει οι αρχές της θεραπείας της συμπεριφοράς και με βάση αυτές τα παιδιά μπορούν να διδαχθούν πολλές δεξιότητες . Χρειάζεται καθορισμός του χρόνου που η οικογένεια μπορεί να ασχοληθεί με το παιδί χωρίς όμως να βιώνεται σαν υποχρέωση και πίεση δε ζητάμε όλο το ελεύθερο χρόνο οι γονείς να εκπαιδεύουν το παιδί, απλά κάποιο μέρος του χρόνους τους να ασχοληθούν με αυτό.