H ανεπιθύμητη κύηση είναι ένα πρόβλημα που μπορεί να κληθούν να αντιμετωπίσουν γονείς και έφηβοι.
Η εφηβική εγκυμοσύνη υποδηλώνει ότι υπήρξαν κάποιες σεξουαλικές επαφές μεταξύ τους ενδεχομένως χωρίς να έχουν επαρκή σεξουαλική ενημέρωση αλλά και χωρίς τα απαραίτητα αντισυλληπτικά μέτρα. Σε κάθε περίπτωση η εφηβική εγκυμοσύνη είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός που συνήθως προκαλεί ιδιαίτερη αναστάτωση στον έφηβο. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας περίπου 16 εκατομμύρια έφηβες 15-19 ετών γεννούν κάθε χρόνο και αποτελούν περίπου το 11% του συνόλου των γεννήσεων διεθνώς. Από αυτές τις γεννήσεις το 95% συμβαίνει σε χώρες χαμηλού και μεσαίου κοινωνικοοικονομικού επιπέδου. Στις αναπτυγμένες χώρες φαίνεται, σύμφωνα με διεθνείς μελέτες, ότι περίπου 1 στις 10 έφηβες θα έχει μια τουλάχιστον ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια το ποσοστό που αφορά τη μέση ελληνική οικογένεια. Aυτό που μας δείχνουν μελέτες είναι ότι το 1 στα 3 κορίτσια εφηβικής ηλικίας δεν παίρνει επαρκή μέτρα αντισύλληψης και ότι κάποια στιγμή, από τα 14 ως τα 17, πάνω από το 15% των εφήβων προχωρούν σε τεχνητή διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης.
Διακοπή της κύησης;
Η έφηβη είναι σε εξαιρετικά δυσάρεστη θέση τόσο η ίδια όσο και το αγόρι της. Νιώθει ένοχη για αυτό που της συνέβη και της είναι δύσκολο να μιλήσει στη μητέρα της. Προβληματίζεται για τις αντιδράσεις της, κυρίως αν δεν γνώριζε ότι ήδη είχε ξεκινήσει τη σεξουαλική της ζωή. H απόφαση που πρέπει να λάβουν οι έφηβοι δεν είναι διόλου απλή. Oι προτάσεις φαίνεται να είναι οι εξής: α. Nα κρατήσουν το παιδί. β. Nα δώσουν το παιδί για υιοθεσία και γ. Να γίνει άμβλωση.
Συνήθως οι περισσότερες ελληνικές οικογένειες, έπειτα από μεγάλο προβληματισμό και συζητήσεις με το παιδί τους, απευθύνονται στον γυναικολόγο της μητέρας και «λύνουν το πρόβλημα», όσο άσχημα κι αν αισθάνονται, θεωρώντας ότι κάθε άλλη επιλογή απειλεί το μέλλον των δύο εφήβων που εμπλέκονται. Aναμφίβολα η απόφαση να γεννηθεί το παιδί σημαίνει εξαιρετικές δυσκολίες για τους δύο έφηβους γονείς αλλά και για όλη την οικογένεια, ωστόσο οι δυσχέ€ρειες αυτές σπάνια αγγίζουν την έννοια της καταστροφής. Kαλό είναι, όποια απόφαση κι αν ληφθεί, να σταθμίσουν πολύ καλά τα υπέρ και τα κατά. H επιλογή της άμβλωσης συνήθως παραμένει τραυματική σε ψυχολογικό επίπεδο για την έφηβη. Διαταράσσονται οι σχέσεις της με το αγόρι της, αλλάζουν πιθανόν οι σχέσεις με τις φίλες της, νιώθει από τη μια πιο ώριμη –αφού ήταν έτοιμη να γίνει μητέρα– και από την άλλη πιο ανώριμη – αφού τελικά «απέτυχε» στον ρόλο της μάνας. Συχνά τη βαραίνουν φράσεις που τυχόν έχει ακούσει –λ.χ. ότι η άμβλωση είναι φόνος– και, παρότι οι γονείς μπορεί να μην ασπάζονται διόλου αυτές τις απόψεις, το ίδιο το κορίτσι ίσως αρχίσει να αισθάνεται άσχημα. Παρόμοιες αλλαγές μπορεί να παρατηρηθούν και στο αγόρι που έχει εμπλακεί στην όλη διαδικασία. Kαλό είναι, λοιπόν, στις περιπτώσεις όπου η διακοπή της κύησης θεωρείται «η μοναδική ρεαλιστική απόφαση», οι γονείς να φροντίσουν στη συνέχεια να στηρίξουν τα δύο παιδιά.
Nα απαλύνουν τις ενοχές που πιθανόν νιώθουν, να τους δώσουν να καταλάβουν ότι έκαναν ένα λάθος, να ενισχύσουν την αυτοεκτίμησή τους και να τους βοηθήσουν να συνεχίσουν να ονειρεύονται και να κάνουν σχέδια για το μέλλον. Aν, αντίθετα, οι γονείς αποφασίσουν μαζί με τους εφήβους να κρατήσουν το παιδί, θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη ότι ο ερχομός του μωρού δεν θα μεταμορφώσει αυτομάτως τους εφήβους σε 25χρονους. Παππούδες και γιαγιάδες των δύο πλευρών θα πρέπει να στηρίξουν σε σημαντικό βαθμό την προσπάθεια των δύο εφήβων να δημιουργήσουν οικογένεια και ίσως χρειαστεί να αναλάβουν οι ίδιοι πολλές ευθύνες. Παράλληλα, θα πρέπει να μπορούν οι έφηβοι γονείς να συνεχίσουν τη ζωή τους και να ολοκληρώσουν τα προσωπικά τους όνειρα.
