• Οι γονείς καλό είναι να μετριάσετε το δικό σας άγχος, αφού αποτελείτε πρότυπο για το παιδί.

• Nα το ενθαρρύνετε να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του και να μην το αποπαίρνετε για κάτι με το οποίο διαφωνείτε. Γενικά, να μην κρατάτε κριτική στάση.

• Να μιλάτε και οι ίδιοι συχνά για τα συναισθήματά σας, ώστε να του διδάξετε από νωρίς την «τέχνη» τού να μιλά και να αναγνωρίζει όσα αισθάνεται.

• Αν το παιδί σας παρουσιάζει ένα ή περισσότερα συμπτώματα, είναι σκόπιμο να αναζητήσετε τα αίτια για τα οποία αυτό δεν νιώθει ασφαλές μέσα στην οικογένεια.

• Να σκεφτείτε πόσο καιρό τώρα το παιδί αντιδρά με το συγκεκριμένο τρόπο. Μήπως μπορείτε να τοποθετήσετε χρονικά στην ίδια εποχή κάτι που να μπορεί να το αναστάτωσε;

• Αν τροποποιήσετε τη δική σας στάση είναι πιθανόν να υπάρξει βελτίωση και στη συμπεριφορά του παιδιού.

• Nα του αφήνετε πρωτοβουλίες.

• Nα ασχολείστε ποιοτικά μαζί του.

• Nα ενισχύετε την αυτοεκτίμησή του.

• Nα το παροτρύνετε να επιδίδεται σε κινητικές δραστηριότητες (σπορ, γυμναστική), καλλιτεχνικές (ζωγραφική, χειροτεχνία) και παιχνίδια που το βοηθούν να ελέγξει ή και να αποβάλει το άγχος.

• Να του μάθετε από μικρό να βάζει τα πράγματα σε μια σειρά για να μην πελαγώνει.

• Να βάζει σαφή όρια στους άλλους και, όταν με κάτι διαφωνεί, να το εκφράζει.

• Να ενισχύετε την κοινωνικοποίησή του.

• Να του δείχνετε ότι ακόμα και τα πιο δύσκολα καθήκοντα, τελικά διεκπεραιώνονται. Αν δεν καταφέρνει κάτι μόνο του, ίσως το βοηθήσει η δασκάλα, η μαμά, ο μπαμπάς, ο αδελφός ή κάποιος φίλος του. Η συνεργασία παίρνει από πάνω του μεγάλο μέρος του άγχουσ

• Όταν τα συμπτώματα επιμένουν για διάστημα μεγαλύτερο των δύο εβδομάδων, απευθυνθείτε σε ψυχολόγο ή παιδοψυχίατρο.

• Σε σοβαρές περιπτώσεις άγχους ενδείκνυται η ψυχοθεραπεία του παιδιού και όλης της οικογένειας.

• Η χορήγηση αγχολυτικών ή άλλων φαρμάκων στο παιδί χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.