Η καλύτερη προσέγγιση στο ζήτημα των ελευθεριών και των πρωτοβουλιών είναι η σταδιακή εκχώρησή τους, ανάλογα με την ωριμότητα του παιδιού, αλλά με την επισήμανση ότι δεν αποτελούν κεκτημένο. Σε περίπτωση που το παιδί κάνει κακή διαχείριση των νέων “προνομίων”, θα πρέπει να ανακαλέσετε.

Στις διαμάχες με το παιδί δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνετε διαρκώς ότι έχετε εμπιστοσύνη στο ίδιο αλλά όχι στους άλλους. Αυτή η φράση δε μπορεί να αμβλύνει την ανάγκη του παιδιού για μεγαλύτερη ελευθερία. Θα σας αντιγυρίσει ότι έχει την ωριμότητα να αντιμετωπίζει καταστάσεις και ότι ανεξάρτητα από το τι θα κάνουν οι άλλοι, το ζήτημα εντοπίζεται στο κατά πόσο εμπιστεύεστε τις δικές του δυνατότητες να αντιδράσει σωστά.

Αυτή εξάλλου είναι και η αλήθεια.

Εξηγήστε στο παιδί ότι του δείχνετε εμπιστοσύνη που αναλογεί στην ηλικία του, αλλά δε μπορείτε να το αντιμετωπίσετε σαν 20χρονο, αφού απλούστατα ακόμα δεν είναι.

Βεβαιωθείτε πάντως ότι δεν του στερείτε βασικές για την ηλικία του ελευθερίες. Οι μεγάλοι περιορισμοί δεν αφήνουν στο παιδί το περιθώριο να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να κάνει τα λάθη του. Όσο κι αν ανησυχείτε για αυτά τα λάθη, είναι αδύνατον να το προστατεύσετε από το να τα κάνει.

Κατά συνέπεια, πρέπει να αποδεχτείτε το δικαίωμά του να διαπράττει σφάλματα και να μαθαίνει από αυτά.

Από το βιβλίο της Α. Καππάτου “Μεγαλώστε ευτυχισμένα παιδιά”. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας.