Από την Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγο – Παιδοψυχολόγο
Τα παιδιά καλούνται στην εφηβεία να αποφασίσουν «τι θα κάνουν στη ζωή τους» και αυτή η κρίσιμη απόφαση είναι αρκετά δύσκολη τόσο για τα ίδια, όσο και για τους γονείς τους οι τελευταίοι χρειάζεται συχνά να πουν τη γνώμη τους και να κατευθύνουν συμβουλευτικά το γιο ή την κόρη τους.
Η επιλογή του επαγγέλματος δεν εξαρτάται μόνο από τις ικανότητες του ατόμου. Πολλοί άλλοι παράγοντες μπαίνουν στο παιχνίδι αυτής της απόφασης. Η στιγμή που επιλέγει το παιδί τον κλάδο που θα ακολουθήσει είναι μια ιδιαίτερα σπουδαία στιγμή επειδή θα είναι «επιλογή ζωής». Πρέπει λοιπόν να μετριαστεί το περιθώριο λάθους.
Πρόκειται για μια ευθύνη, για μια ενεργητική επιλογή που θα απασχολεί ένα μεγάλο μέρος του μέλλοντος του παιδιού και ενδεχόμενα να καθορίσει ένα τρόπο ζωής, ένα κοινωνικό περιβάλλον και ένα οικονομικό και πολιτισμικό επίπεδο.
Γενικά οι έφηβοι γνωρίζουν κάπως καλά μόνον τα επαγγέλματα των γονιών τους και των γονιών των φίλων τους ή των συγγενών τους. Για τα άλλα επαγγέλματα συνήθως δεν έχουν καμία σφαιρική εικόνα ή «γνώση από μέσα» και έχουν μια καθαρά θεωρητική άποψη, παρότι νομίζουν ότι τα γνωρίζουν αρκετά.
Για να επιλέξουν όμως σωστά, πρέπει να γνωρίσουν τις πιθανές διαφορετικές επιλογές σε αρκετό βάθος. Επίσης πρέπει να είναι αρκετά ώριμα ώστε να ξέρουν ότι επιλέγουν τρόπο ζωής πιθανόν για πάντα.
Πώς και πότε επιλέγει επάγγελμα το παιδί και πώς μπορεί ο γονιός ή ο ειδικός να βοηθήσει;
Για την επαγγελματική επιλογή των παιδιών έχουν διατυπωθεί διάφορες επιστημονικές απόψεις. Σήμερα όλα συγκλίνουν στην άποψη ότι η επιλογή επηρεάζεται σημαντικά από τα βιώματα που είχε το παιδί σε πολύ τρυφερή ηλικία ενώ καθοριστικό ρόλο έχει και η σχέση του με την οικογένεια και οι επιρροές που δέχεται από τις συντροφιές του από τη μέση εφηβεία και μετά.
Η «ονειρική φάση» των επαγγελμάτων ουσιαστικά έχει αρχίσει από το νηπιαγωγείο, όπου τα παιδιά φαντάζονται ότι είναι πριγκίπισσες, δασκάλες, γιατροί ή ήρωες και το πλαίσιο στο οποίο οραματίζονται τον εαυτό τους είναι τελείως φαντασιωσικό. Αυτό σταδιακά αποδυναμώνεται, αλλά δεν εξαφανίζεται.
Στις αρχές της εφηβείας και περίπου στις ηλικίες 11-14 ετών παρατηρείται η επικέντρωση του παιδιού στις ραγδαίες αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα του και πολλές φορές το ξεπερνούν. (χαρακτηριστικά φύλου, ορμονικές, συναισθηματικές αλλαγές κλπ). Σταδιακά το παιδί αισθάνεται την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί από τους γονείς, να πειραματιστεί και να τους αμφισβητήσει προκειμένου να δομήσει την προσωπική του ταυτότητα. Στην πορεία αυτή η παρέα των φίλων είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, είναι μάθημα ζωής και η συμμετοχή του σε ομάδα συνομηλίκων παιδιών, είναι καθοριστικής σημασίας για τον έφηβο.
Όπως γίνεται αντιληπτό λοιπόν, ο έφηβος μέχρι και τα 16 του χρόνια (μάλιστα σε κάποια παιδιά και πιο μετά) έχει να διαχειριστεί σημαντικά στάδια της ανάπτυξής του όπως τις σωματοψυχικές αλλαγές, την ανάδυση της σεξουαλικότητας του, τη δόμηση της ταυτότητάς του κλπ. Περνά από το νου του βέβαια και η πιθανή επαγγελματική του επιλογή, που ωστόσο είναι κυρίως διερευνητική και διστακτική.
Από τα 16 χρόνια το παιδί μπαίνει στην τρίτη φάση της εφηβείας και αρχίζει να το απασχολεί πιο πολύ το επαγγελματικό ζήτημα. Εκτός των προηγούμενων θεμάτων που πρέπει να συνεχίσει να διαχειρίζεται δηλαδή τις αλλαγές στο σώμα του, στον ψυχισμό, την τάση ανεξαρτησίας από τους γονείς, την ένταξη στις συντροφιές των συνομηλίκων του, τη δόμηση προσωπικής ταυτότητας κ.λπ. πρέπει τώρα να εντάξει στον προβληματισμό του και το σχεδιασμό του μέλλοντός τους, τον τρόπο που θα ενταχθεί στην κοινωνία των ενηλίκων με ρεαλιστικά κριτήρια .
Σε αυτή τη φάση η επιλογή του εφήβου έχει άμεση σχέση με την αυτοεκτίμηση που διαθέτει. Για ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση όλα τα επαγγέλματα ίσως φαίνονται «βουνά» γιατί φοβάται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα σε κανένα. Πρέπει λοιπόν να τονωθεί η αυτοπεποίθησή του με κάθε τρόπο, όχι τόσο για να βρει δουλειά, όσο για να ελπίζει ότι θα μπορεί να βρει στη ζωή του γενικά την ικανοποίηση.
Έρευνες δείχνουν ότι το παιδί μπορεί να στραφεί πιο εύκολα σε επαγγέλματα που είναι συγγενή με τις δραστηριότητες που το ενδιαφέρουν στον ελεύθερο χρόνο του. Αυτά που το παιδί επιλέγει με δική του πρωτοβουλία ως δραστηριότητα δείχνουν συχνά τη φυσική τάση ενός παιδιού προς ένα επαγγελματικό χώρο
Τα ρεαλιστικά κριτήρια για την επιλογή επαγγέλματος είναι πάντως τα εξής τέσσερα:
•η έφεση ή η ικανότητα ή το ταλέντο ή η επιδεξιότητά του παιδιού
•τα ενδιαφέροντά του –κανείς δεν είναι καλός σε ένα επάγγελμα που δεν τον κεντρίζει
•τα πρακτικά ζητήματα –χρόνος, χρήμα κ.λπ.
•η προσωπικότητα του παιδιού γενικά –αν είναι φιλόπονο ή της ήσσονος προσπάθειας, εσωστρεφές ή πολύ δυναμικό κ.λπ.
Τι να διαλέξει;
Τα παιδιά είναι φυσικό να ταλαντεύονται. Λίγα είναι εκείνα που έχουν αποφασίσει τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι πολλοί άνθρωποι αλλάζουν επάγγελμα στα 35 τους επειδή δεν βρίσκουν δουλειά στον τομέα τους ή επειδή απλά δεν τους γεμίζει πλέον η δουλειά τους και θέλουν να ασχοληθούν με κάτι άλλο.
Οι σπουδές μας δεσμεύουν συνήθως για όλη μας τη ζωή, αλλά δεν αποτελούν και ισόβια καταδίκη όταν ανακαλύπτουμε ότι δεν μας εκφράζει στην πράξη η επιστήμη που επιλέξαμε. Κατά συνέπεια το παιδί δεν πρέπει να αγχωθεί ότι με ό,τι επιλέξει θα πρέπει να ζήσει για όλη του τη ζωή.
Αυτό είναι το καλύτερο και το πιθανότερο. Εντούτοις, θα μπορεί να αλλάξει γνώμη στην πορεία και να επιλέξει έναν συγγενή κλάδο που να το εκφράζει περισσότερο ή και κάτι πολύ διαφορετικό.