Οι γονείς της 10χρονης Ίριδας και του 6χρονου Ορέστη μού ζήτησαν βοήθεια προκειμένου να διαχειριστούν σωστά το θέμα του διαζυγίου τους. Από την αρχή η σχέση τους είχε δυσκολίες. Ο ένας, για παράδειγμα, κατηγορούσε τον άλλο για τη στενή επαφή που διατηρούσε με τους γονείς του. Τα προβλήματα δυστυχώς διογκώθηκαν με την πάροδο του χρόνου. Εδώ και 2 χρόνια η σχέση τους έχει τελειώσει. Δεν επικοινωνούν και το μόνο κοινό που έχουν είναι τα δυο τους παιδιά. Έχουν αποφασίσει να χωρίσουν εδώ και 3 μήνες. Διστάζουν όμως, γιατί δεν ξέρουν αν αυτό είναι σωστό για τα παιδιά. Από την άλλη, έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούν πια να είναι μαζί, αφού ο ένας δεν αντέχει να βλέπει τον άλλο και στο σπίτι επικρατεί ψυχρότητα. Ωστόσο είναι τόσο πολύ βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα, ώστε νιώθουν αδύναμοι να χειριστούν τα παιδιά και τις αντιδράσεις τους.
Γι’ αυτό και όλο το αναβάλλουν, διαιωνίζοντας μια κατάσταση που τους οδηγεί σε τέλμα. Κάθε μέρα φθείρονται όλο και πιο πολύ. Χαρακτηριστικά, ο πατέρας λέει ότι νιώθει βυθισμένος σε ένα μεγάλο κενό. Η μητέρα αναφέρει ότι είναι ράκος και ότι δεν μπορεί ν’ αντέξει άλλο. Δεκάδες σκέψεις τούς βασανίζουν: «Τι έφταιξε;» «Τι θα γίνει απο δώ και πέρα;» «Τι θα κάνουμε;» «Πώς θα διαχειριστούμε τη ζωή μας;» «Τι θα κάνουμε με τα παιδιά μας;». Ήδη έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται με την υπερκινητικότητα του Ορέστη και τις αταξίες του, καθώς και με τη συνεχή του άρνηση να συμμορφωθεί στις παραινέσεις τους.
Πράγματι, οι γονείς αυτοί περνούν πολύ δύσκολα, όπως και όλοι οι γονείς που έχουν συνειδητοποιήσει ότι η σχέση τους περνά κρίση ή ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι μαζί. Οι μήνες ή οι εβδομάδες που προηγούνται του χωρισμού είναι γενικά οι πιο επώδυνες στιγμές για τους ανήσυχους και στενοχωρημένους συζύγους, με έντονο άγχος.
Οι ερευνητές Holmes και Rahe επεξεργάστηκαν μια κλίμακα κοινωνικής αναπροσαρμογής στην οποία ταξινόμησαν 43 στρεσογόνα γεγονότα. Το διαζύγιο καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση μετά την απώλεια του συντρόφου. Το ζευγάρι κατακλύζεται από ποικίλα συναισθήματα. Μερικά απ’ αυτά είναι η θλίψη εξαιτίας της αποχώρησης του ενός από τους δύο συζύγους, ο θυμός γι’ αυτό που συμβαίνει, στην περίπτωση που δεν ήταν επιθυμητό, οι ενοχές για την αποτυχία της σχέσης, το άγχος που προκαλεί το επικείμενο μέλλον, το οποίο είναι συνώνυμο της αβεβαιότητας, το αίσθημα της εγκατάλειψης και της απόρριψης, η αγωνία για την οικονομική συρρίκνωση ιδιαίτερα τώρα με την οικονομική κρίση και τις περικοπές των εισοδημάτων, ο φόβος για απώλεια των δεσμών με τα παιδιά, την ευρύτερη οικογένεια και τον κοινωνικό ιστό. Οι σύζυγοι ταλανίζονται απ’ όλα αυτά τα συναισθήματα και τις ανησυχίες, τα οποία επηρεάζουν τη ζωή τους, συχνά τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, αλλά και τη συμπεριφορά τους απέναντι στα παιδιά τους.
Η πλημμυρίδα των συναισθημάτων τους μπορεί να τους κάνει κάποιες φορές ευερέθιστους. Παρουσιάζουν δυσανεξία σε συμπεριφορές των παιδιών τους, τα οποία αδυνατούν να καταλάβουν τις υπερβολικές αντιδράσεις των γονιών τους. Είναι γεγονός ότι οι γονείς, βυθισμένοι στα προβλήματά τους, δεν είναι πολύ διαθέσιμοι για τα παιδιά τους. Αυτά με τη σειρά τους νιώθουν αναστατωμένα ή και θυμωμένα μαζί τους και εφευρίσκουν διάφορους, κυρίως αρνητικούς τρόπους, ώστε να γίνονται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των γονιών τους. Κατά την περίοδο της κρίσης, είναι απαραίτητο οι ενήλικες να μπορούν να αποφορτίζονται παροδικά από τις γονεϊκές τους ευθύνες. Να μην διστάζουν να ζητούν τη βοήθεια κοντινών τους ανθρώπων προκειμένου να κρατήσουν τα παιδιά, ώστε να έχουν τη δυνατότητα να βγουν έξω ένα βράδυ ή να απουσιάσουν ένα Σαββατοκύριακο ή και να εξασφαλίσουν μερικές μέρες διακοπών. Έτσι, θα μπορέσουν να σκεφθούν πιο ψύχραιμα, να ηρεμήσουν και να πάρουν πιθανόν αποφάσεις για σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή τους.
Απόσπασμα από το βιβλίο μου – “Οι γονείς χωρίζουν”
η φωτογραφία του άρθρου είναι από το https://gr.pinterest.com/